Ten huize van... 13

[p. 7]

Aftitelen

Wanneer ik een nieuw nummer in de boekenreeks ‘Ten huize van’ samenstel, probeer ik daarin altijd dezelfde afwisseling te brengen, die ook in de televisiereeks wordt beoogd. Het schemaatje dat ik qua inhoud zo evenwichtig mogelijk tracht op te stellen, wordt evenwel elke keer scheef getrokken door het feit dat de omvang van het boek mij beperkingen oplegt. Het onvermijdelijk gevolg is dat ik altijd een paar aangemelde gesprekken er niet kan in onderbrengen.

De meeste interviews in dit boek zijn van recente datum: vier van 1976, twee van 1975. Verder is er een van 1972 en een van 1973: ik had die al graag vroeger opgenomen, maar ook hier heeft plaatsgebrek gespeeld. Eén interview dateert uit 1958, het tweede jaar dat ‘Ten huize van’ werd uitgezonden. Toen Lodewijk de Vocht overleed, kreeg ik nog net de mogelijkheid het gesprek met hem te plaatsen. Geïnteresseerden krijgen hiermee dan ook nog de kans na te gaan of er in de opvatting van deze interviews enige evolutie is waar te nemen.

Ook nu hebben de opgenomen prominenten de gelegenheid gehad hun tekst na te lezen om mogelijke foute inlichtingen weg te werken. Een drietal verkozen de tekst te zien opnemen die ze in de uitzending hadden uitgesproken. Hoewel hun spreektaal met handschoenen werd bijgewerkt, zal de lezer ongetwijfeld op bepaalde momenten ervaren dat hij met gesproken taal te doen heeft. Ik hoop dat die de autenticiteit van de tekst in de hand werkt: mocht de een of andere zin toch wat minder duidelijk overkomen, dan is dat mogelijke euvel wellicht te verhelpen door hem even te zeggen.

Het is bekend dat het onbegonnen werk is het iedereen naar de zin te maken. Naar mijn gevoelen b.v. is een anekdote vaak meer tekenend voor een mens dan een stuk teore-

[p. 8]

tische uiteenzetting. Dat soort mededelingen behoort gewoonlijk tot ‘la petite histoire’ en ik vind dit soort informatie niet alleen waardevol en vaak verhelderend, maar ik geloof ook dat ze aan het gesprek hier en daar een warme toets geeft en het aldus meer onderhoudend maakt. Ik neem ze dus graag op, ook al weet ik dat me voor de voeten zal worden gegooid dat de uitzending zo anekdotisch aandoet.

Blijven deze kleine geschiedenisjes achterwege, gewoon omdat ze er niet zijn of omdat ze niets onthullen, dan mag ik mij verwachten aan de verwijtende vraag waarom een ‘Ten huize van’ altijd zo cerebraal moet zijn. Ik zoek nog altijd ijverig naar een kruid om dit kwaad te genezen.

Ik heb met echt genoegen aan deze uitzendingen gewerkt, want ik vind het nog altijd een verrukkelijk en bevoorrecht avontuur te mogen doordringen in het leven van een mens, ook al probeer ik dat te blijven doen als gast en niet als een onderzoeksrechter, die rekenschap eist. Dat ik aan het televisieprogramma met zoveel vreugde blijf werken, dank ik in grote mate aan de uitstekende medewerking die ik mag ondervinden vanwege de filmmaatschappij Promofilm en van mijn vaste medewerkers: allereerst mijn vriend Renaat Rombouts, die onmogelijke dingen mogelijk maakt, dan mijn kameraden de kameramannen Wim Baeckelmans en Louis Artus en de monteur en fotograaf Miel Feyaerts.

Voor het uitwerken van deze reeks mocht ik andermaal rekenen op de hulp van Annie van Avermaet en Fons Fraeters. Daarbij hebben ze ook nu weer werk willen maken van het persklaar stomen van dit boek. Het is prettig hiervoor dankbaar te mogen zijn.

Joos Florquin