Ten huize van... 11

[p. 7]

Aftitelen

Er is soms wel eens wat te doen over de manier waarop ik deze interviews opvat. Ik wil nog eens onbewimpeld verklaren dat ik volledig de roeping mis aanklager of rechter te zijn, of de man die het allemaal beter weet en verantwoording eist. Ik beschouw me als een bescheiden informatiebezorger, die zelf veel belang stelt in wat de een of andere vooraanstaande heeft gedaan en die in een gesprek graag speurt naar de achtergronden van daden, feiten of zelfs intenties. Daar ik evenwel op bezoek ben in het huis van een gastheer, is het mij een zorg me als gast te gedragen met al de implikaties, die uit zo een situatie voortvloeien. Wellicht is dat voor sommige tijdgenoten een voorbijgestreefd standpunt en zijn er zelfs die menen dat dat ouderwets staat, maar men zal het mij niet ten kwade duiden dat ik aan deze stelregel waarde blijf hechten. Vanzelfsprekend wordt het dan een heel ander interview dan het keiharde vraaggesprek op straat, in een kantoor of in de studio, waar de reporter het zich wellicht wel kan permitteren het mes op de keel van de ondervraagde te zetten.

Het is een probleem dat mij altijd sterk heeft geboeid: hoe krijg ik kontakt met de geïnterviewde en hoe kom ik ertoe hem dat gevoel van vertrouwen te geven dat hij los en vrijuit gaat praten? Het interview is op het ogenblik in de markt en ik volg dan ook met aandacht wat vele anderen op dit gebied in binnen- en buitenland presteren, al was het maar omdat ik elke gelegenheid om iets bij te leren graag aangrijp. Een prettige verrassing was voor mij de omschrijving van het interview, die ik las in het door Roland Dhordain geschreven voorwoord op Radioscopie, een bundel interviews die Jacques Chancel voor France-Inter afnam. Ik bezwijk graag voor de verleiding te citeren: ‘Il y a deux écoles de l'interview, celle de la muflerie et celle de la générosité. Dans le premier cas l'invité est le plus sou-

[p. 8]

vent le jouet du professionnel, dont le vedettariat exige des victoires à peu de frais sur des victimes désignées, chaque jour immolées à des gloires de plume, de rubans magnétiques ou de pellicules.

Jacques Chancel appartient à la deuxième famille, celle où la courtoisie et l'intelligence du coeur, c'est-à-dire la générosité, l'emportent sur toute autre prétention.’

Ik hoef het wel niet extra in de verf te zetten dat ik me erg inspan om zo mogelijk voor de tweede kategorie in aanmerking te kunnen komen.

Ik zou ook nog graag verwijzen naar het hoofdstuk ‘Grote sprekers hebben het woord’ in het boek Voor mijn vuist weg waar Willem Duys de verdediging opneemt van de praatprogramma's. Hij poneert er zonder blikken of blozen: ‘De sterkste vorm van televisie is in vele gevallen radio-met-bewegende-plaatjes. Een soort sprekende toverlantaarn.’ Zo een uitspraak is natuurlijk een mooie kluif om een hele uitweiding los te peuteren maar mijn regels in dit voorwoord zijn geteld.

De meeste prominenten hebben de tekst van het voorbereidend gesprek nog eens willen nalezen en hem hier en daar bijgewerkt. Voor Annie M.G. Schmidt en Annie Romein-Verschoor heb ik de tekst, zoals die in de uitzending werd uitgesproken, als basis genomen en die met elementen van het voor-interview aangevuld.

Het geeft altijd een prettig gevoel als een dankwoord geen blote formaliteit is en dat is bij mij het geval. Ik vermeld dan ook graag de vaste medewerkers van Promofilm, die me de televisiefilms hebben helpen maken: Renaat Rombouts, Willem Baekelmans en Louis Arthus. Voor het persklaar maken van deze teksten mocht ik andermaal een beroep doen op Annie van Avermaet en Pons Fraeters. Ik ben blij dat ik op hun hulp mocht rekenen.

Joos Florquin