Eene liefde in het Zuiden

XLV.

De augustusnacht.
Fragment, naar de Musset.

Daar nog de vogel kweelt en springt op de eigen struiken,
Waar 't nestjen is verwoest en de eiers uitgehaald;
Daar nog de veldbloem, die de morgen deed ontluiken,
Wanneer ze een nieuwe bloem uit 't grasperk op ziet duiken,
Zich zwijgend buigt, en sterft nog eer de schemer daalt;

Daar in het hooge woud, bij al 't geboomte in 't ronde,
Het dorre hout nog kraakt, bedekt met groene blaân,

[p. 92]

 

En, bij zijn pelgrimstocht door 's werelds moeite en zonden,

 

De mensch tot heden toe geen wijsheid heeft gevonden

 

Dan steeds vergeten, en vergetend voort te gaan;

 

 

 

Daar zelfs de harde rots tot stof weêr wil verstuiven,

 

Daar 't alles heden sterft en morgen weder bloeit;

 

Daar 't bloedgedrenkte veld zich siert met bloesemkuiven,

 

En naast de grafzerk zelfs de blonde halmen wuiven

 

Waar voor een nieuw geslacht het nieuwe leven groeit;

 

 

 

O Muze, wat is dan voor mij de dood of 't leven?

 

'k Wil weder minnen, smachten, lijden als weleer;

 

'k Wil voor een enk'len kus ziel en genie weêr geven,

 

'k Wil op mijn bleeke wang den traan weêr voelen beven,

 

Van liefde en zaligheid, van wanhoop... als weleer.

 

 

 

'k Wil minnen en op nieuw mijn lust en wellust zingen,

 

Mijn zorgen van één dag en dwaasheên zonder tal,

 

En weder zweer ik, als in dagen die vergingen,

 

Dat trots mijn eeden en mijn droeve mijmeringen,

 

'k Voor liefde leven wil, van liefde sterven zal.

 

 

 

Mijn hart, gij hebt gemeend geknakt te zijn in 't strijden,

 

O laat de bitterheid, den trots die u verslindt;

 

Bemin en luik weêr op, bloei als in vroeger tijden,

 

Wie eens geleden heeft moet telkens weder lijden,

 

En eeuwig minnen weêr, wie eenmaal heeft bemind.