Eene liefde in het Zuiden

XXV.

Plicht roept mij weg; ik mag niet langer toeven.
En waartoe nog getoefd? 't is al om niet.
Hoe eer ik haar en mijne liefde ontvlied,
Hoe beter 't is. Toch is 't een treurig lot
De knop der liefde, even uitgebot,
Te zien verwelken eer ze ontloken was;

[p. 41]

 

Waarom, mijn rozeknop, waarom zoo ras?

 

Heeft ied're lente dan haar zomer niet,

 

En ied're nachtegaal, die 't voorjaarslied

 

Melodisch galmde, bouwt hij niet zijn nest?

 

Zij wij 't dan enkel, wien slechts lijden rest?

 

Tot heden was mij nog de laatste ster

 

Der ongelukkigen, de hoop, gebleven,

 

Maar ook haar vriend'lijk licht heeft mij begeven

 

En schijnt steeds flauwer, weif'lender van ver;

 

En uit den afgrond, hong'rend aan mijn voet,

 

Rijst, zwart, het holle beeld der wanhoop op

 

Schudt met een grijnslach den Medusakop,

 

En onder 't starend oog verstijft mijn bloed;

 

Eén dag nog, en dan ijl ik haastig voort

 

En zoek in plicht en bezigheid een troost;

 

'k Zal werken, zoeken, spreken onverpoosd,

 

Als had nooit iets mijn kalme rust gestoord...

 

Als had mij nooit een liefdedroom bekoord.