Eene liefde in het Zuiden

XVI.

Zij zijn vertrokken, zuidwaarts, naar de bergen;

Daar ginds, bij Elche, in het palmenwoud,
Ligt een kasteel, door Rodrigo gebouwd,

Om zijn geroofde Cava's te verbergen,

[p. 32]

 

Sterk als een vesting, als een klooster stil;

 

't Behoort haar vader, en voor weinig dagen

 

Heeft men mijn schoone liefste er heen gedragen.

 

Is 't toeval, of des vaders strenge wil?

 

't Verblijf zal lang zijn; paarden en bedienden,

 

Office en rijtuig, alles ging met hen;

 

Alleen zij, die den hertog zelven dienden,

 

Zijn hier gebleven, zoo verhaalde men.

 

Wat nu te denken? Is de liefde ontdekt,

 

Die zoo getrouw, zoo innig ons vereende?

 

Is van het zoet geheim iets uitgelekt

 

Dat ik zoo diep, zoo goed verborgen meende?

 

Of is zij krank? Ik peins en gis en raad;

 

Hoe zal 'k bedrog van waarheid onderscheiden?

 

Hoe los 'k den twijfel op, die mij doet lijden,

 

De wanhoop die mij diep in 't harte slaat?