Op de barkeeper beschouwd

[p. 59]

Een wildeman

Het was al donker toen we Lyon passeerden en zuiver op de gok verlieten we ergens de hoofdweg om in een kleinere plaats een hotel te gaan zoeken. We reden Cluny binnen en vele pijlen verwezen naar de abdij. Ik kreeg meteen lust deze te gaan bezichtigen, niet uit religieuze motieven, maar omdat ik dacht me te herinneren dat Alexandre Dumas zijn musketiers hier Madame de Winter liet opsluiten. (Deze week vond ik in een bloemlezing weer eens de grap van Cami: ‘Waarom heeft Dumas nooit als vervolg geschreven: “De zoon van de drie musketiers”?’)

Maar mijn vrouw wees mij op de opschriften op alle hotels dat ze ‘complet’ waren en dies kronkelden wij de smalle wegen opnieuw op en bereikten een uur later een uitgebreid, maar donker stadje waarin geen hotel te bekennen viel totdat wij het bij het station probeerden.

Op de gevel brandde wat neon in de helft van de letters, en binnen verspreidde één lampje boven de kassa op de bar wat schijnsel. Daarachter, gelig-grijs, zat een eng vrouwtje. Ze ging ons voor over nauwelijks verlichte gangen naar kamer 1, die ze met een knarsende, net niet roestige sleutel opendraaide. De kamer bevatte een groot verkoperd bed en achter een manshoog tegelmuurtje een bad en een toilet. Toen we even later weer naar buiten gingen, om ergens wat te eten te vinden, zagen we om een hoek van een gang het vrouwtje in de schemer naar ons kijken, alsof ze daar was neergezet door Hitchcock. We hoorden alleen onze eigen voetstappen en haar piepende ademhaling. In plaats van gillen, dacht ik nog.

[p. 60]

Een kilometer verderop vonden wij een mooi, duur restaurant, dat als specialiteit rivierkreeftjes serveerde. Mijn vrouw bestelde ze en er kwam een speciale ober om haar een slabbetje om te binden, want die dingen moeten gegeten worden met de handen en met veel gespetter. Mijn vrouw deed haar best: er kwam niets op haar slabbetje, minder in ieder geval dan ze op mijn overhemd wist te krijgen. Rivierkreeftjes kunnen slecht mikken.

Terug in het hotel was ook het lichtje achter de kassa gedoofd, het was aardedonker en tastend zochten wij door de lange gangen onze weg naar kamer i. Toen wij, met behulp van de aansteker, onze deur gevonden hadden en binnentraden, hoorden wij een zacht gesnurk. We knipten de lampen aan en zagen een zwartbehaarde man, tot aan de lendenen naakt, onder onze lakens op het bed. ‘Hij is bloot,’ zei mijn vrouw, ‘zeg jij hem maar dat-ie weg moet.’ Het moet haar stemgeluid geweest zijn dat hem wakker maakte, want in een oogwenk zat hij rechtop en slingerde een kussen naar ons: ‘Pestwijf,’ riep hij, ‘rotwijf, lazer op.’ Het klonk zo dreigend, dat we vóór we het zelf wisten weer op de donkere gang stonden.

We keken elkaar aan, maar zagen elkaar niet. ‘Ik ga dat ouwe mensje zoeken,’ zei ik boos, ‘die moet hem er maar uithalen. Het is háár hotel.’

Beneden waren alle deuren op slot en ook op mijn wat zielige roepen (‘Maadaam’) kwam geen antwoord. Daarop probeerde ik alle deuren in de bovengangen. Het moet weer in de buurt van onze kamer geweest zijn, dat er plotseling een meegaf. Ik stapte binnen en gelijk ging het licht aan. Er zat een tamelijk jonge vrouw, met rode ogen en vrijwel niet gekleed, rechtop in bed: ‘Charles,’ gilde ze, ‘donder op. Ik heb toch gezegd dat ik je nooit meer wil zien.’ Maar ik was al weg, ik wist toch nauwelijks waar ik kijken moest.

[p. 61]

Voor de deur van kamer i stond in het donker mijn vrouw, die krampachtig probeerde niet te fluiten. ‘Hij moet eruit,’ zei ik dapper, en trad binnen.

De man was redelijk. Hij was in woede binnengetreden, zo verklaarde hij, omdat de deur toch open stond. Er stond hem nu maar één weg open: weer naar die vrouw en die kalm en vastberaden wurgen, anders moest hij de hele nacht op de gang zitten en daar had hij die 35 franken niet voor over.

‘Als u straks een fikse dreun hoort, dan heb ik haar op het behang platgeslagen,’ zei hij. Daarna vroeg hij om een handdoek, die ik voor hem haalde uit het toiletgedeelte achter het muurtje en hij sloeg deze om zijn naaktheid, terwijl mijn vrouw decent naar het plafond tuurde. Daarna stapte hij mopperend de gang op. ‘Sorry,’ riep hij nog, ‘maar deze kamer was de enige die open was.’

Wij gingen tamelijk somber naar bed. Ik mocht liggen waar de afdrukken van de zwarte wildeman nog zichtbaar waren. Het moet tegen zessen geweest zijn, toen mijn vrouw mij zachtjes wakker stompte. Er scheen een zacht licht vanachter het toiletgedeelte. En aan het geluid te horen was iemand bezig ervan gebruik te maken. ‘Wat is er?’ Als antwoord klonk wat papiergeritsel en er werd doorgetrokken. Daarna verscheen de behaarde weer in onze gezichtskring, bezig onze handdoek opnieuw om te knopen.

‘Sorry,’ riep hij weer, ‘maar het kreng laat me niet binnen. Dus zat ik maar op die gang in het donker en toen kwam de behoefte... Ik heb echt geprobeerd onze kamer binnen te komen, maar zelfs een gediplomeerd oppasser was dat niet gelukt...’ Hij zuchtte diep. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij, ‘ik deed echt zachtjes. Ik kan er niets aan doen. En dat ben ík dan nog maar. Hoe zal het wezen als ze met haar eigen man op reis is?’