Neem er eentje van mij

[p. 121]

Jopie

Het was in de stationswachtkamer in een middelgrote plaats in Nederland. Hiermee bent u nog niets verder, maar het maakt het waarschijnlijker dat u zult willen aannemen dat deze wachtkamer van meer dan middelgrootte was, en, als mijn deelname aan dit verhaal begint, bijna leeg. Ik zat achterin en aan een tafeltje naast mij zat een wat dikke man die zijn kraag nog op had en gemelijk rondstaarde.

Daarop zuchtte hij, stond op en vroeg of hij even naast mij mocht komen zitten: ‘Ik heb even naar u gekeken, maar u lijkt mij zeer betrouwbaar. En daarom zou ik u deze vraag willen stellen, heel eerlijk en als mannen onder mekaar - hoe vindt u dat dienstertje daar, die linkse, die gele?’

Wij keken nu beiden door de lege zaal, waar twee diensters roerloos over de dienbank terugkeken. Rechts een enorme, in het zwart gekleed, met een zware bril en het droeve gelaat van een gnoe die plotseling gemerkt heeft dat haar kop op het lichaam van een koe gemonteerd is. Als zij koffie brengt, zeult ze en ze laat het kopje meer vallen dan ze 't neerzet, want bukken is vermoeienis des velen vleeses. De linkse is een beetje muisachtig, met piekhaar en draagt iets geelachtigs.

‘En wat u daar ziet, is nog niet alles,’ zei de man moe, ‘ze heet ook nog Jopie. Ja, en d'r vader zei tegen mij, als aanbeveling, ze is pas tweeëndertig!’ Hij zweeg even en zei toen uitnodigend: ‘Nou...?’

‘Ach,’ zei ik aarzelend, ‘fraai is natuurlijk heel anders...’

‘Komaan,’ zei de man, ‘U kwetst mij niet, u helpt mij eerder. Zegt u maar gerust dat het eigenlijk een miezerig mormeltje is.’ Ik keek hem aan en dat scheen hij als instemming op te vatten. ‘Mooi! Dat wou ik van u horen. Zoals u misschien gezien hebt, zij heeft mij de koffie gebracht. Dat is

[p. 122]

eigenlijk de taak van die zwarte. Die haalt de bestelling op, slaat dan een kassabon aan en geeft die aan Jopie; die reikt de bon dan door het luikje waar ene Gerda staat, die tapt dan de koffie, geeft die aan Jopie en Jopie geeft 'm weer aan de zwarte. Verdomd omslachtig, maar ze hebben hier zo'n bedrijfsleider die een hijskraan huurt als-ie jeuk op zijn rug heeft.

Nou zit ik hier onder aandrang, want ik woon op kamers bij Jopie en d'r ouders. Ik wist eigenlijk meteen dat het verkeerd was en dat ze zouden gaan proberen 't mensje aan me te slijten. Maar ja, 't is een prachtige kamer. Alleen, d'r moeder leegt drie keer per dag de asbakjes en bij voorkeur als je net aan 't roken bent.

Dat het verkeerd ging, wist ik al meteen de dag nadat ik er was ingetrokken. Toen komt moe binnen voor d'r eerste asbakje en zegt: ‘Jopie vindt het ook fijn hoor, dat u nou hier woont, al heb ze gezegd: “nou kan ik nooit meer naakt over de gang naar de douche.”

Ik heb toen maar wat gelachen want je kan niet zeggen: “Fijn mevrouw, dat ze mij geen schrik aan wil jagen.”

Maar naakt of niet: 't spierinkje was uitgegooid en iedereen wacht tot ik bijt. Jopie brengt een koppie thee. Jopie brengt een koppie soep. Jopie komt effe voor de gezelligheid, en dan maar zeuren over dit bedrijf hier, de omzet in chocola en vlaflippen en over die zwarte daar, die tussen haakjes een verhouding met een bakfietsverhuurder heeft. Om 't zover te krijgen heeft ze dertig keer zo'n ding gehuurd en dan maar rondjes rijden.

En natúúrlijk: kom eens langs - dus nou zit ik hier. En ik wíl niet! Twee keer ben ik bijna getrouwd geweest. De laatste keer was ik 't pak al aan het huren. Ze hadden mijn maat niet, en een gedoe! Toen zei ik: “Laat maar, ik kap ermee.” Dat vrouwtje is toen trambestuurster geworden, dus als ik in Amsterdam ben, moet ik verrek voorzichtig oversteken.

[p. 123]

Toen ik u zag zitten, dacht ik, die is betrouwbaar. Nou wou ik dit vragen, kijk, ik moet eerst wat rotzooi trappen voor ik daar weg kan; ik geef jou mijn adres en een rijksdaalder en jij stuurt mij een paar ansichten en lege enveloppen, zo om de dag. Afzender: Annie, of veel liefs van Annie, met een paar kruisjes, je kent dat werk wel. Of nee, zet maar Loes, dat klinkt degelijk, maar ook een beetje wulps.’

In de verte maakte Jopie zich los van de dienbank. Hij schoof mij een envelop toe en ging naar zijn plaatsje. ‘Ik denk, ik breng IJsbrand nog een lekker koppie koffie,’ riep Jopie al uit de verte. Hij keek mij even aan en sloot de ogen.

Op het perron schreef ik mijn eerste kaart al: ‘'t Was heerlijk, veel liefs, saskia.’ Want je moet zelf ook iets bijdragen.