Reflexen (een genrestukje)
Hidde is een grandioos babysitter. Misschien heeft zijn moeder hem daartoe al voorbestemd door zijn naam. Vóór zijn geboorte sprak zij al over Hidde, van Hidden Treasure - dat stamt dus nog uit de tijd dat dat nog een grapje was.
Babysitten doet hij nu al drie jaar, als werkstudent. In dienst van een vaste organisatie (zijn fondspraktijk, zegt hij) en particulier. Hij heeft zo zijn vaste baby's en kan daar rustig studeren. In de aanvang ging het niet zo goed, de eerste maanden werkten op zijn zenuwen. Als een baby huilde kon hij niet werken en als het zich doodstil hield ook niet. Na een kwartier vreesde hij dan al dat het kind zich door een ingenieuze verstikkingsdood om het leven had gebracht. Hij had dan geen rust voor hij in de wieg was gaan kijken.
Hij zou al lang met babysitten, of met studeren, zijn opgehouden, als een pijprokende vriend hem niet over Pavlov had verteld. De details wist Hidde al niet meer (hij studeert chemie) maar het kwam ongeveer hierop neer: Pavlov liet een hond opzitten voor een stukje worst en luidde tegelijkertijd een bel. Na lang herhalen ging de hond ook watertandend opzitten als de bel luidde, hoewel er dan geen worst was.
Elke baby die tot zijn vaste klantenkring behoorde, onderging een gedegen behandeling: Hidde plaatste zich voor de wieg en blies het kind sigarettenrook in het gezicht. Als het kind kuchte, sloeg hij op een tafelbel. Vooral bij al wat oudere kinderen was het een tijdrovend experiment, ook door de huilbuien die zijn behandeling soms uren vertraagden, maar 84 pct. werkte onderbewust mee. Het resultaat was precies wat hij nodig had. Als hij ergens in een huiskamer zat te studeren en ongerust werd door de lange tijd
Auteursrechtelijk beschermd