Naakt over de schutting

79.

Studio E3 rook nog naar verf, zo nieuw was hij. Maar het beeld in de grote zaal was oud. Er stonden vier decors: een oude molen, een straatje met oude geveltjes en geraniums achter het raam, een pleintje met een bank en een bloemenkar en een scherm waarop een sloot met riet en lisdodden was geprojecteerd. Vijftien jaar Nederlands tv-amusement op een vierkante meter. De songs van Lili Lashoes stonden al op de band dus ze hoefde alleen maar te playbacken en regelmatig haar armen te bewegen terwijl zestien beroepsbewegers achter haar gelijke bewegingen maakten.

Drie in hansop geklede mannen dansten daarop met haar weg, naar het volgend decor en zwiepten haar bevallig te midden van een groep figuranten die het pleintje bevolkten. De kraan met de camera ging langzaam omhoog en de floormanager gebaarde dat de figuranten moesten gaan figureren. Wandelen en praten op het pleintje en net doen of het niet idioot was dat een meisje hier ging staan zingen. Het ging slecht, waarschijnlijk had de producer een doorsnede uit de bevolking besteld en hadden ze daarom uit het kastje figuranten het laatje ‘dom’ genomen. Het bleef zo houterig gaan dat de regisseur zelf zijn cabine verliet om persoonlijk van zijn ongenoegen blijk te geven. Hij duwde tegen de figuranten alsof hij schapen van de rails moest drijven. Om de groep heen stonden nog wat belangstellenden. Ik herkende een hulpgrimeur en een radiojournalist. Even later ook nog een fotograaf.

Herman stond naast me te kijken. We hadden Biesheuvel

[p. 165]

bij de portier gelaten om waarschuwingen te voorkomen.

Ik keek naar een danseresje dat tegen een namaakboom stond te geeuwen. Ik bedacht dat ik ontzettend graag lang met haar zou willen geeuwen. Herman had me om kwart voor zeven al gewekt met koffie met vellen volgens Gons unieke recept. De matras van hun logeerkamerbed stamde trouwens nog uit de tijd dat ook gezondheidszadels zo'n bilverziekende mode waren.

Dwars door het geharrewar op de floor kwam een man aangestapt. Hij liep snel, zijn regenjas open, een tas onder de arm. Hij schudde de regisseur de hand en liep door, het trapje op naar de cabine. Hij had een zwarte lok op zijn voorhoofd. ‘Dat is 'm,’ zei ik tegen Herman.

Guus Cossee, de regisseur, was zijn laatste krachtterm kwijt en ging ook naar boven, de floormanager ging verder met tegen de figuranten te duwen. ‘Ik zie Biesheuvel nergens,’ zei Herman.

‘Wat moet u?’ grauwde Cossee geïrriteerd toen wij de regisseursruimte binnenstapten.

Achterin zat een man een boekje te lezen, de scriptgirl krabde met een ballpoint op haar schedel. Cossee en Van de Terpen stonden tegenover elkaar, gestoord in een gehaast gesprek.

‘Ik zou even willen praten met meneer Van de Terpen,’ zei Herman, naar hen toelopend. ‘Recherche.’

‘Recherche?’ herhaalde Floor, nogal hulpeloos. Hij zag er slecht uit, zijn das zat scheef, hij had zware wallen onder de ogen en zijn kin was zwartgrauw van de opdringende baardgroei. Hij legde zijn tas neer. ‘Is het belangrijk?’

‘Anders was ik niet zelf gekomen. Dan had ik gevraagd of u bij mij langs kwam.’

‘Wat is er dan?’

‘Liefst onder vier ogen, meneer Van de Terpen.’

‘Onder vier ogen - ja, eh...’ Floor keek om zich heen. ‘Eh... ja.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Weet je wat Guus, als jullie nou vast koffiepauze houden, dan zou ik hier even kunnen praten. Je ligt nu toch stil.’

‘Nu al?’

[p. 166]

‘Ja, doe dat nou maar. Ik wou toch nog wat veranderen.’

Cossee boog zich naar de microfoon tussen de toetsenborden, knoppen en handels, zette een schakelaar om en zei: ‘Henk. Luister eens even.’ Door de ruiten van de cabine kon men zien dat het in de studio stiller werd. ‘Zeg Henk, kunnen we nu vast koffiepauze houden?’

‘Ja,’ kwam een metalige stem terug, ‘dat kan. Maar dan houden we om halfeen op voor de lunch.’

‘o.k. Vijftien minuten koffie. - Sterf met je cao.’ Maar hij had de schakelaar alweer omgezet. Met de scriptgirl verliet hij het vertrek. De geluidsman die in het boekje had zitten lezen was op het woord koffie al in galop vertrokken. Door de ruit zag ik dat de studio snel leegliep. Helemaal achterin, bij de deur stond nog iemand in een lange, donkere jas. ‘Dat zal Biesheuvel zijn,’ dacht ik vaag.

Floor stond nu voor de regietafel. Zijn handen gleden langs de knoppen en schakelaars. ‘Hoeveel denkt u dat zo'n installatietje nou kost?’ vroeg hij.

‘Meneer Van de Terpen,’ zei Herman, ‘u kent Celia Strumpf?’ Floor knikte terwijl zijn blik verstrakte. ‘Zij heeft zich ruim twee dagen in uw bungalow op de Boslaan verborgen gehouden. Ik weet dat u daar niet onkundig van bent. Zij is zondagnacht uit uw huis verdwenen, er is op haar geschoten, zij is vermoedelijk uit een auto gevallen of geworpen en daarna in een ziekenhuis overleden.’

Floor schudde het hoofd. ‘Dat kan niet,’ zei hij, ‘dat is onmogelijk.’

‘Ze is in dat ziekenhuis zelfs niet alleen overleden, maar ook vermoord. Ik meen te weten dat u in ieder geval nauw bij deze zaak betrokken bent. Ik wilde u vragen mee te gaan naar het bureau om...’

‘Ik heb haar niet vermoord.’ Floor riep het zeer heftig.

‘Dat is heel goed mogelijk. Ik wil ook geen ontkenningen, ik wil alleen maar een straight overzicht van uw rol in deze hele affaire. En niet hier, maar op het bureau van de rechtercommissaris.’

‘U arresteert me dus?’

‘Als het moet, direct.’

[p. 167]

Van de Terpen haalde diep adem. ‘Ik ga met u mee. Maar ik zou het op prijs stellen als u langs mijn huis op de Boslaan wilde rijden. Ik wil zelf zien of Celia er niet meer is.’

‘Gelooft u het niet?’

‘Als u gelijk heeft, kan ik me altijd nog even scheren.’

Floor bukte zich om zijn tas te pakken, ‘naar mijn huis dus,’ zei hij luid.

Terwijl hij dat zei keek ik door de ruit over de verlaten studio. De man in de lange jas liep juist de deur uit. Op de bodem van mijn maag begonnen twee vette salamanders een menuet te dansen. Er was iets niet in orde.

We liepen met z'n drieën door de grote hal, door de klapdeuren. Biesheuvel stond geleund tegen de portiersloge. ‘Waar is je jas,’ vroeg ik.

‘Jas? Die ligt in de wagen.’

‘Ik dacht dat je net in de studio stond.’

‘Ik niet.’

‘En er is nu net ook niemand in een lange jas gepasseerd?’

‘Niet gezien.’

Ik liep naar Herman, die Floor onopvallend fouilleerde. ‘Er is iets mis,’ zei ik, ‘ik denk dat...’

‘Wat?’ vroeg Herman, tamelijk afwezig.

‘Niks,’ zei ik. Ik wist het niet.

Herman sprak fluisterend met Biesheuvel. ‘We gaan met de auto van Van de Terpen,’ zei hij, ‘Biesheuvel volgt ons.’ En tegen mij: ‘Maak je niet ongerust. Biesheuvel is gewapend.’

Van de Terpen had een Mercedes in een poenige blauwe kleur, Herman ging achter het stuur, Floor naast hem. Floor deed zenuwachtig, hij slikte een paar keer. ‘U gaat toch geen moeilijkheden maken, meneer Van de Terpen?’ vroeg Herman, op een toon alsof dat een erg goeie grap zou wezen.

We waren al twee straten verder toen ik zei: ‘Ik zie Biesheuvel nergens.’