Naakt over de schutting

57.

Vanuit een cel belde ik bureau Spiegelgracht, maar Schartenantinck was er niet. Ik kreeg brigadier Schmelzer, die zijn zaken behartigde. ‘Inspecteur Schartenantinck is naar Schaarsbergen,’ zei hij, ‘ik moest je zeggen dat je bereikbaar moest blijven. Ze hebben daar twee lijken uit de grond gehaald. Per ongeluk. Twee kampeerders die de schillen en de dozen wilden begraven. Volgens de politie daar zouden het Jannie Detube en die Albert van der Lingen kunnen zijn.’

Daarna belde ik de garage en mijn Fiat was klaar. Mijn boodschappendienst had niets bijzonders. (De dageraad zit op een tractor, zei ik, associatie, iemand had achter het in de de celwand gekraste ‘bal’ met viltstift alaîka geschreven).

[p. 116]

Het 600-tje dat ik eerst moest ophalen stond nog vlak bij Schartenantincks huis, in een lange zijstraat. Ik nam aan dat niemand dat wist, maar naderde toch behoedzaam. Vanuit een portiek aan de andere kant van de straat bleef ik lang turen of er niet iemand nonchalant een krant lezend tegen een huismuur aangeleund stond, met in de krant een daartoe aangebracht kijkgaatje om mijn autootje in de smiezen te houden. Vijftig meter er vandaan ging ik nog eens in een portiek staan om te kijken of ik niemand verdacht uit een ander portiek zag kijken. Maar al gauw begon ik in de gaten te lopen want de halve straat was bezig de eigen auto te wassen, omdat het zaterdag was. Ik nam het sleuteltje klaar in de hand, spurtte naar de 600 en scheurde weg. Via de achteruitkijkspiegel nam ik waar dat geen andere wagens zich verdacht los maakten van het trottoir, als u die zin begrijpt.

Op de Stadhouderskade verhoogde ik mijn snelheid tot honderd km en remde daarna krachtig. Ik luisterde of ik hoorde kermen in de bagageruimte.