Naakt over de schutting

37.

Ik had trek in een glas bier maar ik had vanmorgen mezelf beloofd dat er nu methodisch gehandeld zou worden. Ik bleef in de cel staan en belde de chef kleine reportage, waar Otje onder viel, of had gevallen. Hij had nu geen tijd, maar hij zou voor me uitzoeken, welk adres of telefoonnummer Otje had opgegeven op dinsdagavonden voor het geval ze hem nodig hadden.

Daarna belde ik het huis van Lode Zaaijer, maar er werd niet opgenomen. Bij de ‘Ochtendrune’ wisten ze ook niet waar hij was, ze hadden hem vandaag nog niet gezien.

‘Misschien weet Davy het wel, zijn fotograaf. Die zit bij Scheltema.’

Methodisch of niet, mijn dubbeltjes waren op en ik wandelde naar Scheltema. Ik kwam er helaas net na elf uur en dan is een tweede kop koffie geen 15 cts. meer.

Davy zat bij het raam. Davy is zijn zomernaam, 's winters noemt men hem Pjotr omdat hij een originele Kozakkenmuts heeft en in werkelijkheid Petertje heet. Een aardige jongen, bijna kaal, maar dat vindt hij niet erg want hij heeft ook vrijwel geen baardgroei: ‘Ik ben maar op één plaats gezegend met hormonen,’ zegt hij altijd, ‘'t is een soort stoot onder de gordel.’

Davy is een ras-fotograaf, met veel gevoel voor stuntwerk en dat bijzondere gevoel: precies te weten waar hij moet staan om de foto te maken die niemand maakt. Koffiedrinken en roken doet hij van de ‘Ochtendrune’, oesters eten en Lancia rijden van de verkoop naar buitenlandse bladen.

Hij zat aan een tafeltje bij het raam met twee meiden en

[p. 71]

daaraan kon je zien dat het nog ochtend was want doorgaans zijn het er meer. Het waren mooie meiden en dat is bij Davy ook geen verrassing - als ik niet wist dat hij er iets anders in deed zou ik zeggen dat hij er in handelde.

Toch verbaasde hij mij die morgen door een van de twee meiden voor te stellen als zijnde zijn zuster. Ze leek op hem, dat wel, maar al te direct wilde ik het niet geloven en als om het te bewijzen begonnen ze samen jeugdherinneringen op te halen in een onvoorstelbaar hoog tempo.

Davy: ‘Weet je nog dat we vroeger altijd bij tante Elly moesten gaan logeren, Peer?’ Peer (dat was die zuster): ‘Ja, in Roermond. Tante Elly, dat was een soort weduwe. Een heel bleek mens, daar kon je doorheen kijken. Er was toch iets met haar man, he? O ja, die was dood en zo was ze weduwe geworden. Die man die was gelijk met hun hond overreden door een bus van de lijndienst en die bus zat vol met nonnen.

En toen hebben wij in de buurt het gerucht verspreid dat ze van die hond zoveel meer had gehouden dan van die man, dat ze die hond had laten kisten en die man in de tuin had begraven. En iedereen geloofde het.’

Davy: ‘Nee, iedereen geloofde het pas toen wij op zijn graf een pakje hondebrood gelegd hadden. Maar weet je nog die keer toen we daar de kerstvakantie heen moesten en ik met jou gewed had dat we binnen twee dagen weer terug naar huis gestuurd zouden worden?’

Peer: ‘Nee, jij verloor alle weddenschappen.’

Davy: ‘Deze heb ik gewonnen. Want we waren er nog niet of ik begon opdringerig te doen tegen tante Elly. Op haar schoot willen zitten en met mijn hoofd langs haar buste wrijven. Ze had zo'n maffe buste, net een hangcactus. En ze had altijd een mottebal onder haar oksels want ze vertrouwde haar jurken niet buiten de kast. En ik vertelde almaar aan tante Elly dat ik een vriendje had, die ook dertien was en al twee keer verleid door zijn tante en dat ik daarom zo naar de kerstvakantie had uitgekeken. Nou, voor het avond was had ze behang op haar wangen en bellen naar thuis en dezelfde avond zaten we weer in de trein.’

[p. 72]

Peer: ‘Ik begin pas nu te beseffen wat een viespeuk je altijd geweest bent. Het ergste is dat ik je altijd geholpen heb. Maar jij was altijd een beest voor mij. Weet je nog dat we af en toe in de vakantie naar Engeland moesten, naar Miss Minnie? Dat was een dikke dame die zo dik in haar korsetten zat dat als ze opstond, dan dacht je dat de deur openpiepte. Die had ook een tweepersoons bed; als die haar korsetten uithad liep dat bed helemaal vol. Dat mens verstond geen woord Nederlands en als ik dan aan tafel met haar zat te praten, dan zat Davy er de goorste Nederlandse woorden doorheen te zeggen.’

Davy: ‘O ja, ik herinner me nog die ochtend, dat jij van tafel bent weggelopen. Moet je luisteren (zei hij tegen mij en het andere meisje), daar zit Peer met dat mens te praten, over the summer and the home on the range en ik zeg: zeg Peer, denk je nou 's in dat die korsetten uitgaan en dat dat allemaal naar voren komt bollen. Nou, toen was ze nog jong dus ze begon al bijna te giechelen. Ik zeg: en dat je daar ineens die reusachtige rose onderbroek ziet. Nog nooit gewassen, want ze is bang dat hij anders verkleurt. En onder die rose onderbroek zitten van die grote, zwarte haren, waar de krul al jaren uit is. En daaronder, dáár...’

Peer (nu gillend van de lach): ‘En ik maar tegen Miss Minnie roepen: mijn broertje vertelt nu dat hij het zo naar zijn zin heeft en dat hij vanavond naar de zonsondergang wil gaan kijken en dat ik het ook zo onbeleefd vind dat hij almaar in een vreemde taal zit te praten, vooral omdat er ouderen bij zijn.’

Ze waren even uitgewoed. ‘Davy,’ riep ik, om de stroom van zijn verhalen te doorbreken.

‘Lode Zaaijer? Die zit vanmiddag in Hilversum. In de omro-studio. Lili Lashoes die heeft iets met een show en ze krijgt ook een gouden plaat of een zilveren fluit - die dingen zijn niet bij te houden.’

‘Hoe laat?’

‘Halfvier. Als je wil kan je meerijden.’

‘Kunnen wij ook mee, Davy?’ zei het andere meisje. Maar Peer zei: ‘Je weet toch helemaal niet hoe je je dan voelt? Misschien begint het net hier in Amsterdam leuk te worden.

[p. 73]

We zijn nu in het witte stadium, het doorzichtige stadium.’ Ze hief een klein glas en goot de inhoud naar binnen. ‘Willem, nog een brandewijn!’

‘Ik zoek jullie wel op,’ zei Davy, ‘dan kan je altijd nog kijken of je meegaat.’ Ik besloot niet met hen mee te rijden.