Naakt over de schutting

32.

Ik sliep nog toen de telefoon ging. Door het raam viel een immense straal zon. Het was kwart over tien.

‘Lemming,’ zei ik en ik hoorde dat ik schor was.

‘Ben je alleen?’

‘Ja.’

‘Je spreekt met Schuil.’

Het bleef stil en ik realiseerde me dat hij verwachtte dat

[p. 65]

ik zeer verbaasd zou zijn. Ik zei: ‘een ogenblik,’ en ging een sigaret halen.

Otje Schuil belde me dus op.

Ik zei: ‘Zo, leef jij nog.’

Hij lachte kort, ‘ja en dat ben ik van plan te blijven doen. Jij kunt me helpen; ik wil je een voorstel doen.’

‘En dat is?’

‘Kijk, het gaat ze nou om mij. Ik kan niks doen. Jij zou dat wel kunnen.’

‘Wat voor voordeel heb ik daarbij?’

‘Precies wat je zoekt. Ik vertel je alles, ik geef je het hele verhaal. Alleen, je laat mij erbuiten. Ik hoef jou niet te zeggen wat een primeur waard kan zijn, als je 'm goed verkoopt.’

‘o.k.’

‘Maar je erewoord dat er geen politie is, of zo.’

‘Geen politie.’

‘Ik zal je controleren. Ik kan met je spreken in Den Haag. Je rijdt naar het Gemeentemuseum, dan de Statenlaan af. Daar parkeer je. Je loopt de Doornstraat door. In de bocht van de straat is een duin. Op het platform, bovenop, kom ik een half uur nadat jij er bent.’

‘Ik weet waar het is,’ zei ik.

‘Dat weet ik. Om half vier - en dan wachten tot ik kom. Ik controleer je.’