Naakt over de schutting

22.

Scheltema op de Nieuwe Zijds Voorburgwal is eigenlijk journalistenkroeg af. Er zijn te weinig kranten in de buurt overgebleven. Op zaterdagmorgen kun je er nauwelijks nog journalisten vinden, de kranten zijn dan vroeg klaar en het is er niet druk. Alleen een paar postzegelhandelaren zitten sceptich in albums van anderen te kijken. Ze bekijken de zegels met lange tanden, zegt Wubbe altijd.

Die zaterdagmorgen trof ik er vier krantenmensen. Allereerst Jaap Hemd, die ongelooflijk de pest in had. Hij behoort tegen zijn zin tot de staf van de ‘Ochtendrune’ en drie jaar geleden, na een reis door Marokko, had hij een stuk geschreven over de beroerde invloed die de socialist Ahm Wadda in dat land heeft. Dat stuk hadden ze er vanmorgen pas ingezet, precies drie weken nadat Ahm Wadde met zeven kogelwonden uit een meer nabij Wenen was opgehaald.

Ze hadden bij hem op de krant maar één man wiens voornaam met een O begon - achternamen in het geheel niet - maar deze was al een dag of wat in Beetsterzwaag vanwege de varkenspest, omdat gedupeerde boeren op dat moment jour nalistiek goed aan de markt lagen.

Ook Jan Hiemstra kon me niet helpen, hij is lid van de redactie van de ‘Achterloper’, een zeer deftig, liberaal blad, dus, en daar hebben mensen geen namen met O. Hiemstra vertrouwde mij trouwens toe dat hij best eens een wat vrolijker blad wilde opzoeken, want zijn opdrachten waren de laatste jaren nogal vervelend. Laten we het neutraal houden, zei de hoofdredacteur altijd, alvorens naar de Groote Club te vertrekken. En dan werd het weer indringend schrijven over de luchtverontreiniging (onze industrialisatie vraagt zijn tol), sportverruwing (moet het nu echt zó, op onze sportter-

[p. 50]

reinen?) en de toenemende verkeersbaldadigheid (automobilitis: kan de fatsoenlijke Nederlander het gaspedaal nog wel weerstaan?). Dit weekend, zo vloekte Hiemstra, moest hij zich opwinden over het bevuilen van onze stoepen, omdat dat in Aerdenhout, blijkens ingekomen brieven, tragische vormen ging aannemen. Er waren daar oude vrouwen die de deur niet meer uitdurfden zonder een huisknecht met een emmertje zand.

Theo Beuling zat er ook, bij wijze van uitzondering. Hij is geen journalist meer, eigenlijk, maar een veelgelezen columnist. Hij vertelt de mensen hoe ze zich moeten gedragen: als een auto u aanrijdt en de man die eruit komt blijkt een arts te zijn, neem dan uw hoed af. Beroemd in journalistieke kringen zijn zijn kadertjes die er simpel, maar dwingend uitzien:

tafeldekken? natuurlijk!
vork links. mes en lepel rechts
Of
soep eten?
ja, maar van de zijkant van de lepel, en zonder slurpen.

Volgens Nederland-Vakantieland-kringen is hij de oorzaak dat iedereen in de vakantie naar het buitenland wil om eindelijk weer eens gezond als een barbaar te kunnen eten.

Het was Eddy Reitel van de ‘Middagwende’ die mij zonder moeilijkheden hielp. Hij zat achter een dubbele genever uit te blazen van zijn zoveelste poging om de burgemeester in één artikel ten val te brengen. Een waarlijk groot journalist, zo zegt hij, wordt alleen gekend aan zijn slachtoffers onder de autoriteiten. Helaas praat hij beter dan hij schrijft, hij pleegt zich uit te drukken in een afschuwelijk soort stadhuistaal dat alleen de burgemeester c.s. leest. Aan zijn krant werkte een jong en ambitieus journalist wiens naam met een O begon. Otje. Otje Schuil.