De bloedkoralen van de bastaard

70.

Het begon dag te worden toen ik door Zeeland reed, op weg naar Amsterdam. Langs de nu uitgebloeide boomgaarden, langs

[p. 219]

de dijken. Wolken joegen langs het nog donkere zwerk. Nergens was de horizon gesloten en het land vormde een geweldige ruimte met de hemelkoepel daarboven. Alles vloeide in elkaar, lucht, land en water, alles liep dooreen, het spel van licht en lucht en de reflexen van het water waren overal. De eerste toeristen van een nieuwe week reden me tegemoet.