De eenzaamheid en de wereld
(1821)–Rhijnvis Feith–
Auteursrechtvrij
[pagina 21]
| |
 | |
[pagina 22]
| |
Het zuizen van den wind, die uit uw digte boomen
Mij zachte kalmte met haar koeltjes toe doet stroomen,
En ligt een Tortel, die, door 't avondrood gewekt,
In 't hoog geboomte kirt, dat mij tot schaduw strekt.
Hier woont de stille rust, nooit omgevoerd door zorgen,
Hier heeft de Min haar troon, maar voor het oog verborgen,
Hier teelt, bij 't kalm genot, geen nieuwe wensch haar smart,
Hier zaligt Liefde alleen, en vult geheel het hart.
ô Huislijk heil, gij bron van 't best genot op aarde,
Hoe bloeit gij op het veld in ongekende waarde!
Wat stille tooverkracht zet u Natuur daar bij,
Hoe stemt zij alles om u heên tot harmonij! -
ô Zoet herdenken aan een heil, voor mij vervlogen,
Dat nog zoo vaak een traan doet paarlen in mijne oogen,
Dat mij bezielen zal, tot mij 't bezef verlaat,
En in mijn doodklok mij 't hereeningsuur weer slaat! -
Wat kan de wereld aan twee eedle harten geven,
Die op het zalig veld in landlijke onschuld leven?
| |
[pagina 23]
| |
Ook in de wildernis bloeit hun het schoonste dal;
Ze zijn zich zelv' genoeg, zich onderling 't heelal!
Roemt, Vorsten! op uw praal, roem Wereld op uw weelde,
De Liefde op 't land versmaadt al wat zij zelf niet teelde.
Wat is al 't goud der aard' voor 't vergenoegd gemoed,
Wat weelde voor een hart, dat hier geen wensch meer voedt?
't Eenvoudig maal van moes, door trouwe min genoten,
Verdooft het rijkst banket en staatsiemaal der Grooten;
De lommer van de beuk, die haar tot wijkplaats strekt,
Het koninklijk gewelf, dat eene troonzaal dekt.
Aan al, wat hen omringt, leent zielrust nieuwen luister.
Hun klein genot is vrij en kent geen slaafschen kluister.
Hun dag loopt van de kim met rozen in den mond,
En schooner rozen teelt voor hun weêr de uchtendstond.
En roept het noodlot of een wreede pligt tot scheiden,
't Verschovenst oord zal ligt den besten troost bereiden.
Hoe vaak vond liefde daar, bij stilte en eenzaamheid,
Het eenigst plekjen gronds, daar zij met wellust schreit,
Daar ieder voorwerp schijnt te deelen in haar klagte,
Daar niets haar aftrekt van haar eeuwige gedachte,
Daar tusschen 't hoog gebergt' slechts droeve scheemring woont,
En alles haar het beeld van hare ziel vertoont!
| |
[pagina 24]
| |
De steile rotsen, die zich om haar dal vereenen,
Het somber pijnboomwoud, schaars door de zon beschenen,
De woestheid der natuur, die nooit een bloempje teelt,
't Kweekt al de droefheid aan, die haar alleen nog streelt.
De tranen, die ze er weent, verzachten hare smarte,
De zuchten, die ze er loost, zijn wellust voor haar harte;
Zij woekert met den rouw, dien haar 't herdenken wet,
En leeft nog zalig in een eenzaam Paraclet.
Zoo kan het lijdend hart, dat alles heeft verloren,
Een vale lijkcijpres nog soms op 't veld bekoren.
Het kweekt daar ongestoord de smart, die 't welken deed,
En schreit zich zalig aan 't herdenken van zijn leed.
Gij, reine zeden, door geen weelde nog verbasterd,
Die 't Voorgeslacht niet hoont, den Godsdienst nog niet lastert;
Gij, stille deugd, zoo naauw aan rein genot verwant,
Waar bloeit gij langer dan in de eenzaamheid van 't Land!
Daar heeft geen valsch genot den smaak nog afgesleten,
Daar kost de gulle vreugd geen naweên aan 't geweten,
| |
[pagina 25]
| |
Daar streelt een wijngaardrank, die om ons venster tiert,
Meer dan het rijkst tapijt, dat een paleis versiert,
Daar kan een rapenmaal, met eigen hand gebraden,
Het aangeboden goud eens konings doen versmaden.
Vaak kiest er 't hart den ploeg voor alle schittrende eer,
En de Overwinnaar keert tot zijnen akker weer.
ô Rome! uw deugd was aan uwe armoê naauw verbonden.
Uw grootheid week toen pracht en praal uw zeden schonden.
Ach! ware uw Manlius uit Azie nooit gekeerd,
Gij hadt, tot uw verderf, de weelde nooit geleerd.
Wat glans voortaan uw trots aan uw Triomf moog' leenen,
Uw Cincinnaten, uw Camillen zijn verdwenen!
Ik zoek uw grootheid nog, maar waar mijn oog zich vest,
Uw roem grenst aan 't begin van uw Gemeenebest. -
ô Nederland! waar zijn uwe ouderlijke zeden?
Hoe ligt uw glorie met uw vorig heil vertreden!
Wij zien bedrukt te rug, nu door de ervaring wijs,
Als 't eerste menschpaar naar 't verloren Paradijs.
Al wat ons aan dien tijd, zoo lang vervloôn, kan boeijen,
Dwingt ons nog eerbied af, doet nog ons hart ontgloeijen;
Het blijft nog aan het puin des tempels diep verkleefd
Waar eens het Voorgeslacht in aangebeden heeft;
| |
[pagina 26]
| |
Verbeelding leent hem nog te met zijne oude glansen,
En hij verheft zich weêr tot aan de starrentransen.
Ik zoek uw' ouden roem; daar rijst nog voor mijn oog
Een ongeschonden zuil des voortijds naar omhoog.
'k Herken u, eedle Cats! - Geen tijd deed uw gedichten,
Dat Heiligdom der Deugd, voor hoogren kunstglans zwichten.
Nog altijd roepen ze, uit het roemrijkst eeuwenpaar,
De volgende eeuwen toe, hoe groot eens Neerland waar'.
Hoe boeit uw boek mijn hart! ik voel mij opgetogen.
Geheel het Voorgeslacht verrijst weêr voor mijne oogen.
Daar staan die Eedlen in hunne oude grootheid weêr;
Maar, ach! hun dreigend oog schiet bliksems op mij neêr -
Ik sidder, zink in 't stof, en wil, maar durf niet naadren. -
ô Cats! ons misdrijf heeft uw schets van onze Vaadren,
Den lof eens Voorgeslachts, toen van 't heelal geëerd,
In 't vreeslijkst schimpschrift op het Nageslacht verkeerd!
Hoe menig deugdzaam hart, nog grootsch op de oude zeden,
Ontweek op 't eenzaam veld het diep bederf der steden,
En ademde in den kring van 't vreedzaam huisgezin
Daar, onder 't reinst genot, een zuivre lucht weêr in!
| |
[pagina 27]
| |
Hier treft geen laster of geen valsch gevlei zijne ooren.
Hier zal geen slaafsche vrees de stem der waarheid smoren.
De laagheid wordt er nooit om ambt of kleed geëerd,
Geen misdrijf half vergood, geen deugd in 't stof verneêrd.
Hij ziet, vol nieuwe kracht, de zon in 't oosten blinken,
Het woud vergulden, en den eersten daauwdrop drinken,
En treedt, door 't morgenlied der vooglen vergezeld,
Vrij als een koning, en vol zielrust, door het veld.
Hij leert er, boven schijn, ontleenden glans en vrinden,
Zijn grootheid en geluk slechts in zich zelven vinden,
En bij het koolbed, door zijn eigen vlijt geplant,
Vergeet hij hof, verderf, dwang, zorg en vaderland.
In een wijsgeerge rust, die hij op 't land mag smaken,
Denkt hij de wereld na en hare schijnvermaken,
En 't strekt zijn edel hart tot troost en lafenis,
Dat hij haar draaikolk op het veld ontvloden is.
Daar, teerende op zich zelv', voelt hij zijn schat vermeêren.
Hij kan er, daaglijks meer, elk kunstgenot ontberen.
De kennis, wier bezit hem eenmaal heeft gevleid,
Biedt hem nu woeker, en verhoogt zijne eenzaamheid.
Geen drift ontvlamt zijn hart, geen togten doen het zwoegen,
't Bezit den grootsten schat, het zalig vergenoegen.
| |
[pagina 28]
| |
't Ontwaakt te vreden met een zalig huisgezin,
En sluimert, zonder wensch, weer met den avond in.
Zoo werd Metellus, om zijn deugd gehaat in Romen,
Vrijwillig balling, om 't verderf der zeên te ontkomen.
Zoo vond Rutilius aan eene vreemde kust,
Meer dan zijn vaderland, 't genoegen en de rust.
Daar was hem, ver van Rome en Rome's heerschappije,
Verbanning vrijheid, en herroeping slavernije.
Eens aan 't verderf ontrukt, en vrij van zielsgekwel,
Was 't Oosten hemel hem, 't gezonken Rome hel.
Ja, altijd was het veld, in elken vaag des levens,
De stille zamelplaats van deugd en grootheid tevens.
Hoe menig edel zaadje ontkiemde in zijnen kring!
Daar vond de Staatsman moed, de Held verademing.
Zoo zocht een Scipio, ver van de Tiberstroomen,
Vaak de eenzaamheid op 't land, en woog er 't lot van Romen.
Daar zag hij 't schoon der deugd, en 't nietige der eer,
En keerde grooter tot het woelig leven weêr;
Maar midden in den roem, dien hij zich waardig maakte,
Toen hij het toppunt van verdiende glorie raakte,
| |
[pagina 29]
| |
En alles eerbied droeg aan d' onverwonnen held,
Verliet hij stad en praal voor altijd voor het veld.
Ligt grooter in zijn rust dan in zijn zegepralen,
Zag hij zijn levenszon daar zonder wolken dalen,
En zachter loeg de dood, dan op zijn gloriebaan,
Hem op zijn Landhuis bij het stil Liternum aan.
Gij, Eedlen! om wier dood de Menschheid eenmaal weende,
Die stervend nog uw licht aan volgende eeuwen leende,
Weldoeners van uw volk en 't menschelijk geslacht!
Getuigt, wat de Eenzaamheid uw' geest heeft aangebragt.
Het stout ontwerp, dat eens uwe eedle ziel deed blaken,
Kon slechts in haren schoot tot volle rijpheid raken.
Haar rust, haar stilte, die geen' ongewijden vreest,
Gaf wieken aan uw brein, en veerkracht aan uw' geest.
Haar woeste grootheid, die ontzag en siddring baarde,
Verhief u boven 't stof van eene nietige aarde.
Daar zaagt gij voor uw oog de donkre toekomst staan.
Uw geest stoot zich aan 't heil van volgende eeuwen aan.
Gij voorgevoelde 't licht, dat eenmaal stond te dagen,
En werkte wat uw volk en wat uwe eeuw kon dragen,
| |
[pagina 30]
| |
En schakel in het plan van Gods Voorzienigheid,
Hebt gij het Licht vermeerd, of schooner voorbereid.
Egijpte's wijsheid moge een' eedlen Mozes sieren,
Haar teelt kon in 't paleis van geenen koning tieren.
Daar wordt de ontwikkling in hare eerste kiem gestoord.
Geen trotsche Hofstad brengt een grooten Mozes voort.
Ik zie hem eenzaam, en, voor 't spiedend oog verscholen,
In eene wildernis, gelijk een balling, dolen.
Hij hoedt de schapen daar van een vergeten man,
Maar broeit in 't stille veld op zijn verlossingsplan;
En wat Termutis, Hof, noch Priestercaste konden,
Kon Midians woestijn, en Horebs barre gronden.
Zij werd hem heilig land, gaf aan zijn veerkracht klem:
Hij zag, hij hoorde er God, en de Eeuwge sprak met hem.
Daar werd hij, bij 't gevoel van meer dan menschenwaarde,
Wetgever van zijn volk, en 't eerste Licht der aarde,
Herschepper onder God, die eens voor Grooter zwicht,
Maar Voorbereider van het eeuwig Wereldlicht!
| |
[pagina 31]
| |
Moog brandende eerzucht 't hart tot roembejag vrij prikklen,
't Gedrang der Maatschappij zal schaars iets groots ontwikklen.
Al 't eigendomlijk zwicht, verkeering vijlt en knaagt,
Tot dat haar zwakke teelt dezelfde beeldtnis draagt.
De oorspronkelijke ziel ontvlugt dien slaafschen kluister,
Zij wijkt in de eenzaamheid, en zoekt haar heilig duister.
Daar, door geen magt verplet, en door geen lof gevleid,
Bewaart, verhoogt zij 't merk van haar zelfstandigheid.
Vooroordeel, menschenvrees, en valsche grootheid wijken.
De waarheid lacht haar aan met onmiskenbre blijken.
Zij wijdt aan haar met vreugd, vermaak, goed, aanzien, eer;
Jaagt, smacht naar heur bezit, en vreest den dood niet meer.
Zoo schiep in de eenzaamheid Lijcurgus zijne Wetten,
En kon een grenspaal aan 't bederf der zeden zetten.
Hij wrocht die strenge deugd, die nog ontzetting baart,
En vormde Sparta tot het eerste volk der aard'. -
Uit bosch en bergspelonk, in afgelegen streken
Kon slechts Egeria tot Numa's harte spreken;
En wat geen Romulus aan 't hoofd eens legers kon,
Vermogt een Numa in een bosch of bij een bron. -
Ontrol 't geschiedverhaal, de aloudheid zal 't u melden,
Uit woud en wildernis verschenen 's werelds helden.
| |
[pagina 32]
| |
De boom, die in 't vervolg aan volkren schaduw bood,
Ontwikkelde op het veld, werd in de stilte groot.
Geen Wijsgeer kon zijn dorst naar hooger kennis laven,
Dan ver van 't stadsgewoel, en vaak bij stille graven.
En wat eens de Eenzaamheid voor haar Lijcurgen was,
Was zij voor Plato weêr en voor Pijthagoras.
Maar welk een smeekstem treft in dees' woestijn mijne ooren?
Zij schijnt uit gindsche grot door ruigte en struik te boren.
Ik nader tot een' berg, die aan de wolken stuit,
Wiens voet haar vormt, wiens stout gevaarte haar omsluit.
Een Grijsaard, wit als sneeuw, ligt voor een kruis gebogen.
Een hemelvonk bezielt zijn langverduisterde oogen.
Zijn matte handen schraagt een doodshoofd, half versteend,
En vangt de tranen op, die liefde en ootmoed weent.
Hij zag hier langs zijn kruin een halven eeuwkring zweven.
Een bronteug laaft zijn dorst, een wortel schraagt zijn leven.
Hij ziet, als op een' droom, op al het aardsche neêr:
't Verloochnen van zijn vreugd is hem geen offer meer.
Ontrukt aan zingenot en 's werelds woest gewemel,
Ontvlamt niets laags zijn hart. Hij leeft reeds in den hemel.
| |
[pagina 33]
| |
Ontzaglijke Eenzaamheid, nooit door een mensch gestoord,
Waar 't oor niets dan 't geruisch van wind en water hoort,
Waar nooit een voorwerp 't oog met nieuw genot komt streelen,
Waar ieder dag het beeld des voorgen dags moet telen,
En toch het hart niets wenscht, niets afsmeekt van den tijd,
Maar slechts aan de eeuwigheid zijn zalige uren wijdt.
Moog' vrij een later eeuw met regt uw misbruik doemen,
Bragt gij die wondren voort, wie moet uw magt niet roemen?
De ziel, die gij vervult, bij uw eenzelvig lot,
Moet groot, moet edel zijn; haar vergenoegt slechts God.
Maar ook 't gewijd Gesticht op minder barre gronden,
Waar meerdren zich te zaam aan 't eigen doel verbonden,
Verborg vaak stille deugd, en leende menigmaal
Aan 't afgestreden hart de schoonste zegepraal.
Niet altijd sloop 't verderf het liefst in kloostermuren.
Lang bleven ze in hun' nacht 't geweld des tijds verduren.
Hoe menig stille cel, hoe menig eenzaam oord
Bragt steeds zijn Fenelons en Ganganelli's voort?
Hoe dikwerf in den nacht der gruwbre middeneeuwen,
Als menschheid, diep vertreên, vergeefs om hulp bleef schreeuwen,
| |
[pagina 34]
| |
Vond menig edel hart, na eindloos zielsgekwel,
Een veilge schuilplaats in de kalme kloostercel?
Hoe vaak deed daar de nood het hart tot God ontbranden,
En weende opregt berouw uit donkre kloosterwanden?
Het benglend klokje was van 't reinst gevoel de tolk,
En luidde godsvrucht in de harten van het volk.
Het aemde vreedzaam op des Stichts gewijde landen.
Daar dorst geen Dwingeland het immer aan te randen.
Schoon nooit het bang Euroop' de krijgstoorts zag gebluscht,
Op kloosterlijken grond woonde ongestoorde rust.
Ik weet het, vaak ontstak de Hel haar vreugdevuren,
En vierde haar' triomf in heilge kloostermuren.
Ik weet het, gruweldaên, schaars op deze aard' verrigt,
Ontwierp een Kloosterling, en heiligde een Gesticht;
Maar 'k weet ook, welk een deugd daar blonk in al haar luister,
Wat kunde er bloeide, ook in een' nacht van starloos duister,
Wat schat der Oudheid vlijt ons daar heeft aangebragt,
En onverminkt bewaard voor later nageslacht.
Een Zimmerman moog, vaak bij waarheids heldre stralen,
't Bederf van woestijnier en kloosterling ons malen;
| |
[pagina 35]
| |
Zijn oog, door weêrspraak scheef, zag duivlen slechts in 't rond,
Waar Obreit niets dan deugd, en louter englen vond.
En toch moest hij bij hen, bij al hun schandbewijzen,
Te met een hoogheid van gevoel en harte prijzen,
Daar hij, ondanks zich zelf, in 't diepst van zijn gemoed,
Met schaamte en met ontzag voor nederknielen moet.
Ja, wat verlichter eeuw voor dwaasheid moog verklaren,
'k Bleef duizendmaal verbaasd op zoo veel grootheid staren.
Naauw schijnt ze mooglijk, of iets meer dan louter schijn,
Aan onze flikkereeuw, en hare teelt te zijn.
Waar blinkt een moed en kracht, zoo groot als in hun leven,
Waar zelfverwinning, die de hunne op zij' durft streven?
Ik zwijmel bij hun zege, op vleesch en bloed bestreên,
En zink nog in mijn niet ook bij hun spoorloosheên.
Beschouw dat gruwzaam oord, ginds van natuur verstoten,
Door grijze rotsen en een eeuwgen schrik omsloten,
Waar 't rustloos brullen van orkanen, wier geweld
De hooge pijnen kromt of krakend nedervelt,
Zich aan het loeijen huwt van 't zaamgepreste water,
Dat van 't gebergte stort met donderend geklater,
| |
[pagina 36]
| |
En 't akelig gehuil, dat nooit des nachts verflaauwt,
Van Ròerdomp en van Uil, door de echo nagebaauwd.
Hier rijst een eenzaam dak met vaalbruin mos omtogen.
Een eindelooze nacht heerscht in zijn sombre bogen.
Daar boeit een strenge band, vrijwillig afgebeên,
Een kleine Broederschap tot de eigen taak aan één.
Hun dagen zijn gewijd aan boete en jammerklagten;
In lofzang en gebeên verslijten zij hun nachten.
De wereld en haar heil heeft niets meer dat hen vleit.
De Oneindige is hun doel, hun uitzigt de eeuwigheid.
Rancé! voor al 't vermaak, u in Parijs beschoren,
Rancé! kan 't mooglijk zijn? kon u dit oord bekoren?
Vol jeugd en krachten nog, schoon, rijk, bemind, geacht,
Kiest gij voor al dien glans zijn stillen kloosternacht,
Dit naar verblijf des doods? uw harte kan 't beminnen?
Uit al 't genot der aard' treedt gij het vrolijk binnen,
Of, zoo nog iets u stoort in zijne wildernis,
't Is, dat er 't jok te ligt, de last te draaglijk is!
Wat gruwzaam lijden had u tot dien stap bewogen?
Gezonken Jongling! Gods ontfermend mededogen!
| |
[pagina 37]
| |
Zijn Vaderhand had al uw rampen voorbereid,
Hij riep u tot zich, en hij wilde uw zaligheid.
Nog denkt mijn hart met schrik aan 't noodlot, hem beschoren.
Hij minde, in al 't vermaak van 't wuft Parijs verloren;
Maar toch geheel zijn hart beminde Adèle opregt:
Aan haar bezit alleen was al zijn heil gehecht.
Geen rijkdom schonk hem vreugd, geen aanzien kon hem streelen,
Dien zij niet met hem smaakte of hij met haar mogt deelen.
Daar riep op eens de pligt hem naar een vreemd gewest,
Ver van den boord der Seine en haar geliefde vest.
Hij moest zich voor een poos van zijne Adèle scheiden.
Alleen zijn ligchaam week, zijn ziel bleef bij haar beiden.
Hoe duldloos traag verkroop de tijd voor zijne smart!
Niets vulde één oogenblik zijn ledig, smachtend hart.
Hij mistte zijn Vriendin, wat kon hem vreugde kweeken?
Eene eeuwigheid scheen hem 't verloop van luttle weken. -
In 't eind', zijn taak is af, de lange tijd mogt vliên.
Hij ijlt, hij vliegt te rug, om snel haar weêrtezien.
Zijn drift voorkomt het uur, aan 't zoetst vermaak geheiligd,
Door zijn Vriendin bepaald, en door haar zorg beveiligd.
| |
[pagina 38]
| |
't Was nacht. Hij dringt, verhuld, tot in haar lusttuin door,
Vindt in de schaduw ligt het aangewezen spoor,
Klimt, rillende van drift naar 't heil, dat hem verbeidde,
't Geheime trapjen op, dat tot haar slaapkoets leidde.
Hij nadert. Alles zwijgt. - De vrees doorrilt zijn leên;
Maar ijlings stuiten voor een doodkist zijne schreên.
Hij ijst, en bukt er in. Het maanlicht blijft hem leiden.
Een lijk ligt in de kist, maar van het hoofd gescheiden.
Hij wendt zijn blikken af - een marmer treft zijn oog,
Maar dat een zwart gewaad voor een gedeelte omtoog.
Een vreeslijk voorgevoel verheft zich in zijn harte -
Hij beeft er heên, bedwelmd en half versteend van smarte.
Zijn angst, zijn schrik vermeerdt, zijne ijzing rijst ten top -
Hij ligt het bloedig kleed met schroom, al siddrende op -
(God! kan des stervlings kracht zoo fel een slag gedogen!)
En 't hoofd van zijn Vriendin vertoont zich aan zijne oogenGa naar voetnoot(*)!
| |
[pagina 39]
| |
Bezefloos staat hij daar - het kleed ontzinkt zijn hand.
Hij waggelt naar de kist, en vat haar kouden rand.
Verpletterd door 't gevoel, dat hem de ziel doorgriefde,
Omhelst hij, wezenloos den romp van zijn Geliefde.
Hij siddert, dat het staal haar leven hebb' gekort.
Hoe gaarn had hij zich zelv' in de eigen kist gestort!
Hij naakt haar telkens, en verlaat haar telkens weder.
Nu, kust hij 't hoofd, dan, zinkt hij bij den romp ter neder.
Nu, waant hij, dat een droom zijn zinnen heeft misleid,
Dan, voelt hij 't zeekre weêr van zijn rampzaligheid. -
In 't eind' - hij hoort gerucht - hare eer dwingt hem tot wijken.
Aan geen verspiedend oog moet ooit haar zwakheid blijken.
Hij rilt den trap weêr af, beeft door den hof weêr heên,
Dien hij met zoo veel vreugd nog korts was ingetreên.
Hij vindt zich op de straat. De nacht is half vervlogen.
De starren tintelden nog aan de hemelbogen.
Hij vlugt naar zijn verblijf in halve razernij;
De kist, de romp, het hoofd, 't waart alles aan zijn zij'!
Hier voelt hij al het niet der wereld en haar droomen.
Eén oogenblik had hem den blinddoek afgenomen.
| |
[pagina 40]
| |
Geen uitzigt, zelfs geen hoop, kwam hem hier meer te staê.
Hij werpt zich op zijn kniên, en smeekt om Gods genaê.
Zijn hart, zijn eenzaam hart, had alles hier verloren.
Wat was zijn leven meer, wat kon hem hier bekoren?
Hij wijdt aan de eeuwigheid het droevig overschot.
't Heelal ontzonk zijn hart, dat hart behoefde een God!
Daar wijkt hij naar La Trappe en hare wildernisse.Ga naar voetnoot(*)
Maar vindt haar strengste tucht te zacht voor zijn gewisse.
Hij voert een' regel in, 't eerst door hem zelv' beleefd,
Daar zinlijkheid voor gruuwt, en 't hart te rug van beeft.
Men graaft er onvermoeid zijn graf met eigen handen.
Een eeuwig zwijgen heerscht in zijne sombre wanden.
| |
[pagina 41]
| |
Slechts als de kloosterklok een naadrend sterfuur meldt,
En de afgematte nog maar oogenblikken telt,
Mag zijn verkleumde mond voor 't eerst de stilte breken,
En tot de Broederschap, om hem vergaderd, spreken.
Hij doet belijdnis nog eer hem de ziel ontvlugt.
Zij paren hun gebeên met zijnen jongsten zucht.
Zij knielen bij zijn lijk een poos nog biddend neder,
En keeren moedig tot hun taak, al zwygend, weder.
Een wilde wortel, en een hard en smaakloos brood,
Is al hun voedsel, en vervult hun gantschen nood.
Des nachts weêrgalmt hun kerk van lofzang en gebeden,
Of boeit een korte poos natuur hunne oogenleden,
Een hoop van asch en stroo, naast hunne zerk gespreid,
Die vaak hun tranen dronk, is 't leger, dat hen beidt.
In dit verblijf des Doods versleet hij heel zijn leven.
Geen strijd was hem te zwaar, geen offer deed hem beven.
Nooit vloog een zucht te rug naar 't weelderig Parijs.
La Trappe bleef zijn keus, en werd zijn Paradijs.
Hij leerde er, door berouw verloochend aan de zinnen,
Het stof verachten, en de wereld overwinnen;
| |
[pagina 42]
| |
En vond er voor 't genot van wellust, weelde en eer,
God, zielrust en de hoop op beter wereld weêr.
Rancé! schoon bijgeloof uw edel hart mogt boeijen,
Ik voel voor uwe deugd mijn borst van eerbied gloeijen,
Had u het reine licht van Jesus leer bestraald,
Wie had hier op zijn hart zulk een triomf behaald!
Maar wat de tijd u roofde, uw grootheid zal beklijven.
Uw zelfverloochning, uw verworven krachten blijven.
Hij, die uw tranen telde, uw moeilijk strijden zag,
Ontzegt de kroon u niet op 's werelds oordeelsdag.
|
|