Ta him dyn begearte

[p. 341]

74

Gadske is de Wikeler baakster. Hja wennet oan de Ybert. Hja komt út harsels by Hylck. Gerke' mem hat it al sein: ‘Dêr hast net oer yn te sitten, hja komt wol.’

't Is in tryste dei dizze, de dei is ticht fan grize damp. Der is gjin útsjoch oer de ierde, inkeld in koarte eachweiding om har hinne en dy suterich, wiet, klam.

Lang hat Hylck oan 't priksykjen west. It wie goed bûtendoar nettsjinsteande de dampe dize. Hja tinkt oan har tsjustere petten, dêr't de mist ek oer opstymje koe, dêr't ek faak de tryste, skiere wale oerhinne flijd waard yn it lette en it iere jier. Yn de damp is de Ybert no net te sjen. Sa faak al seach hja dy kant oer, om't Gadske der wennet. Sil dy ek by har komme wolle, by har, dy't safolle minsken skouwe?

Krekt is de kachel oan of der glydt in stal foar de ruten lâns. De bûtendoar yn twaen giet omslachtich iepen en ticht. Hylck stiet noch rûngear mei de tange yn de kachel en wachtet.

As de keamersdoar iepen giet, wurdt hja kjel. In krûm âld minske kipet har oan fan ûnder de wytmûtse wei.

Wat in âlde tange, dat is Hylcke earste tins. It wyfke lûkt de foarholle stiiffol tearen.

‘Hoechst net sa sjen te litten, wat ast tinkst. Safier hastû it mei dyn ienkennigens en tsjeppens ek net brocht.’

Hylck skammet har. Dit moat Gadske wêze, dy't har skielk hielendal yn de macht hat.

En... hja is kommen!

[p. 342]

‘Ja, ik bin der al,’ seit Gadske, ‘ik lit de slimste huorren net mei de brout sitte. Fouk hat der by my op oanstien.’

‘Fouk?’

‘Ja, Fouk.’

‘Fouk!’

‘Dat sei ik.’

‘Wie hja yn Wikel?’

‘Hja hie de reis der apart om makke.’

‘Goede. Dat is moai. Wêrom kaam se net efkes oan!’

‘Dû wiest net thús. Fouk sei, dû wiest net in ferkeardenien. Dû wiest in grut bern, eins wat te sleau foar 't grutminskelibben. No, mei 'k ynkomme?’

‘Graach,’ seit Hylck.

‘Dat is oar praat as niis.’

‘Mar ik haw neat ferkeards sein.

‘Dyn eagen sprekke.’

Dan begjinne hja oer it oare.

Gadske bliuwt wol in oere.

Einlings giet hja oerein.

‘Gerke kin my warskôgje. Dû krijst it net maklik, bist te smel, mar wy sille it klearje, ha gjin noed. Bidst wol?’

Hylck jout net daliks antwurd.

‘Ik ha de wurden net altyd.’

‘Lit dan de siken omheech gean. Dat makket neat út. It komt teplak. Wurden binne twirjende wynpûsten, dy bringe inkeld glûpende argewaasjes. In tsjerkhôf is woldiediger.’

Gadske stjit mei de stôk op de flier, as hja giet. Hylck moat oan in tsjoenster tinke. Hja prate ek sa ûnbegryplik soms. Hylck is bliid. Gadske moat wol in earlik, rjochtút minske wêze.

Fan no ôf oan tinkt hja oan Gadske as oan in mem, frâl yn de tiid, dat hja bang wurdt foar it tsjustere ein, dêr't hja troch moat, dat hja yn gjin gefal ûntrinne kin. Yn har tinzen wynt hja in krânse fan goedens en moaiens om Gadske' âlde ferware holle hinne. Feilich, fertroud, goed is 't by Gadske baakster. Hàr baakster.