Wa is 't hjoed? 0, Brún, 't is wier, al hast fergetten. Elk tinkt derby oan Heiltsje.
‘Ha 'k it ferline wike net tocht?’ seit Ibeltsje. ‘In kear lette de klok sa eigenaardich. It komt wol nei.’
Bim-bam, bim-bam, bim-bam. Ienkear liedt de klok foar dy. De tiid giet syn gong.
Is 't hjoed? Is 't moarn? Noch lang net? Goed, mar ienkear dochs. Wêrhinne? De klok liedt.
Ientoanich, lykwols mei betsjutting, mei in doel.
Bim-bam! Dêr is de stoet, de roustoet. Dragers ha de kiste op 'e skouders. Efkes rêste by de hikke.
Manlju yn 't swart, froulju, sjammen, tryst en near.
De dragers hifkje, swier is er oars net foar sa'n lange kiste.
Hja folgje, manlju út it gea, mar in pear foar in arbeidersjonge, ornearre ta it smelle earmegrêf.
De buorren, de mem, broers, susters. Syn faam?
Stadich ûnwennich bokselje hja om de ikker hinne, yn wide rokken of broeksboksen as kachelspipen.
Ienkear, efkes wachtsje, de dragers wurde wurch.
Twa kear, it grêf gappet bleek, tryst! De minsken switte sa. Hingje hja der tsjinoan om him kwyt?
De tredde kear! It sil oangean.
It moat.
In lyk giet ommers fansels wol by jin wei, Klaske!
Klaske leaut it net.
Dûmny bidt. Syn stim is tin yn de iepene natuer.
As de kiste yn touwen hinget en stjittend sakket, is dêr it lûd fan in skriemende frou.
Wat sjocht hja him stiif nei!
Is dat alles dat fan har jonge op ierde bleau? De kiste strak ûnder in smel platslein heuveltsje, oerjûn oan 't ferdjer.
Hy giet de kûle yn. De klok swijt salang.
Earne op in boerehiem sjongt in faam.
Hja sjongt, de kiste sakket, hja hellet út, de kiste stiet. Utgongsliet foar Brún! de ierde liedt him út.
Auteursrechtelijk beschermd