Ta him dyn begearte

[p. 92]

22

Yn it bûthús hingje de poepen om, sjogge ek de buie driuwen, de loft berinnen, eagje mei stúdzje oer it swurk. Efter op 't hiem by de hikke stiet Ernst ekstra lang yn prakkesaasjes, ornearret einlings, it bliuwt by driigjen, der mei in snjitter komme, de loft kin folle fertarre.

Yn de lytse skuorredoar gean hja no beide stean, oerlizze foar en tsjin; net om it hea fan de boer ferkeare hja yn spanning, 't is om de tiid, dy't der bykomme kin foar de mier. Hja kamen om sa gau mûglik wer werom te gean. Hoelang kin buiich waar har net ophâlde?

De middeis lizze Hylck en Titte ûnder in apelbeam foarhûs en misse Brún. Hy wie opljeppen en wyld, mar in goede kammeraat. Titte hat it der ek mei te dwaan, wol hjirwei, seit er, sil Alderheljen ôfwachtsje oars krijt er gjin fatsoenlik plak wer, mar dan! De boer kin er wol spuie, sa't er dizze dagen is.

Hylck bêdet him del. Yn ûngetiid binne alle boeren sljocht.

Titte seit: ‘Siertsje mei wêze, sa't er is, mar hjiryn liket er net op syn heit.’

Hylck sjocht Titte tankber oan, dat bringt Titte wat fan de wize, hy ferstiet har net, sjocht har freegjend oan. Mar Hylck is mei har tinzen, dêr't hja graach toevje mei, by Siertsje, sit tagelyk wer tusken hingjen en wjirgjen yn, wêrom seit Siertsje neat? Titte hindert har yn 't mimerjen, hat it oer Sondeler Bil en Wyldemerke, it is noch fetpot, der komt noch hiel wat fan 't jier. Yn July, as de rogge oan 't rypjen is en de rispinge kin oangean, dan is 't

[p. 93]

merke yn Sondel op 'e oare ein. Titte sil meidwaan, it komme sa't it komme wol, hat de sinten derfoar garre. Mem hat it measte krigen mei maaie, in nije kile skeat der foar him oer en in nije seilbokse, in mannich losse sinten mocht er hâlde. 't Is net folle, mar hy wit ried, sil him ferhiere oan Samme kykkast. Nee, dat wit Hylck net, mar dan moat er beare oer Samme syn moaie printen, dat it folk der op ôfkomt. Oaljekoeken wol er keapje fan Hil Oaljekoek, seane aaien dopje by Gepke of Pierk.

Ek wol er by 't dûnsjen sjen.

‘Mei dat?’ freget Hylck.

‘Merkedei mei alles!’

Soe Siertsje hinnegean, flitst it troch Hylck hinne. Hja en Siertsje nei de merke, de kreammen bylâns en jûns neimerkje. Wêrom hat God har net als boeredochter bernje litten! De Gaasterlânske boer - pake, wêr sit dy earne? Wylst tsjantelt Titte mar troch. It dûnsjen, as de feinten de fammen samar beetkrije, dermei hinne-en-wer avensearje, draaie en ploffe, Hylck, dat is sa moai, en de earms om elkoar hinne. Hjir, sille wy 't besykje? Foar't hja der erch yn krijt hat Titte har oerein, nimt er har beet. Hylck draait mei him fan spring en plof. Titte tizet mei de foet yn har lange sneinske rôk. Hja moatte sa laitsje, dat Heiltsje boerinne tippet it keamersgerdyn oan de kant, wat is der geande mei dy twa? Hja skodhollet, is Hylck ek net wizer?

Titte ropt, wol boerinne ek mei him dûnsje, mar dan lit Heiltsje it gerdyn daliks falle, oars soe er sjen, dat hja laket, hja kin 't net helpe, mar hat op liddige dagen nocht oan ûnnocht. Hylck ferstiet it wol, boerinne is soms goed, better as de boer. Hja hat Brún it lean ek noch yn 'e hannen treaun, boer en boerinne ha der spul om hân. Hylck hat it heard, doe't hja jûns let efter wie, de beide lju wiene tegearre oan 't buorkjen en hiene gjin erch yn har. Dat wie nei de reis fan de boer nei de Heide.

Titte fideldebidelt op ien foet om, stiket hyltyd sabeare om Hylck ta 't dûnsjen.

Middenyn harren útlitten wille komt Siertsje ûnferhoeds út 'e hûs wei en giet oan 'e oare kant yn 't hôf lizzen.

[p. 94]

Wêr tinkt er oan? freget Titte.

Hylck hat Siertsje' eagen sjoen en alle nocht is har fergien.

Wat woe er? Mei hja net mei Titte mâltjirgje?

Moat hja as in âld minske yn de fâlde dûke, Titte de fleur benimme? Hy is sa bernich bliid mei in bytsje. Hja wurdt sels ek sa licht, sa myld, as Titte fleurich docht, krekt sa bliid as foarhinne, thús.

Dy jonge mei syn pear sinten ta Gaasterlâns merken.

Hylck sit wer middenyn har swierrichheden. Eins moast hja Siertsje freegje, wat er wol, mar doar net.

Al stie er njonken har, sa dúdlik heart hja Gerke praten: ‘Dû wurdst myn wiif. It komt, sa't it komt, dû wurdst myn wiif.’

Hoe wearzge it har, doe't dy feint har oanhelje soe. As er wer by har komt, slacht hja him stikken. Mar Siertsje, hoe moat hja mei Siertsje?

‘Wat skeelt dy, Hylck?’

‘Neat, Titte.’

‘Dû bist ynienen beklomme. Laitsje ris?’

Hylck besiket.

‘Dat is gjin laitsjen, dat is skriemen.’

‘Gean wei, ju.’

Hja draait de holle ôf. It komt har yn 't sin, hja hat earder sa stien, doe seach hja de tegeltsjes mei Jozef en de frou fan Potifar.

‘Ik gean it lân yn,’ seit Titte, ‘dû moatst by Heiltsje komme.’

Ja, it is safier. Melke, ite en dan?

Hylck sykhellet in kear djip, soe wol efkes yn de takomst kypje wolle. God wit alles, Hy wit ek, hoe't har libben letter ferrinne sil. Hoe is Gods wil? Dat hja mei Siertsje giet of mei Gerke? It stiet al beskreaun yn 't grutte boek, dêr't alle libbenstriedden yn weefd wurde, sa hat dûmny it in kear útlein.

Siertsje of Gerke? No telt hja de knopen fan har jak. Sil hja om en om? Siertsje, Gerke, Siertsje, Gerke, Siertsje, Gerke. It komt op Gerke út. Wie hja mar mei Gerke út ein set.

Kom, sokke babbelegûchjes!

Hylck sjocht nei de loft, de buie is al lang fertard. Igaal blau is

[p. 95]

de kanten loft wer. Altyd as hja nei de himel sjocht, is er pôtticht. In antwurd is der net, krekt of wol dat sizze: Rêd dy sels mar.

Dy't it antwurd har jaan koe, leit dêr yn 't gers en fret op in pear stannen om. Ja, tinkt hja. ‘Siertsje,’ ropt hja, ‘melke, de kij krije lêst.’

Sjoch, de slûgert wurdt kjel, mar jout gjin beskie.