Dit fanke ek, dat stiet oan de poarte. Hja teart de hannen op it boarst gear, slacht ynienen de earms wiid iepen en laket lûdop. Dat kostlike libben, it ûnthjit safolle. Wat sil 't har bringe?
Hja wifelt. Der lûkt wat om de mûle. Hja is sa earm; wat kinne earme minsken bedije?
Hja sjocht nei boppen yn it blau fan de ûnbidige loft. Sa skjin, sa wiid en heech! Dêr moat God wêze.
Hoe is Hy? Is Hy gerjochtigens of leafde?
Nee, beide is Hy net, dat strookt net. En dochs moat dat sa wêze.
Fan de himel giet har eachweiding wer oer de ierde, dat part fan de ierde, dat hja allinne ken, dat hja leafhat, leaver as it gekjeien mei jonges, dy't har altyd tenei komme wolle. Hja tinkt dêroer nei, begrypt it net fan harsels, mar wol dat wòl, wol dat net. Unbewust siket hja it folsleine deryn.
Hark, dêr komme in pear jonges lûdroftich oan. Geart is derby, har lytse kammeraat. Hy krijt ek oare oanslaggen.
Fuortdaliks ha hja 't der wer oer.
In winsk wâlet yn har op: dat it ek ris sûnder dat healwize wêze mei!
‘Gean wei!’ docht hja mei de holle, sjocht harren lyk oan. De wurden beklûmje harren yn de mûle. Wat wolle dy pikswarte eagen fan dat fanke sizze?
Hja wiuwt. It binne har freonen ommers, mûlk skielk har sweagers. Dy ljachten binne kreazernôch foar in sûn frommes, harres wurde se net.
Leavet hja inkeld de wiken, de feart, it lân, de fûgels, de loft? O nee. It sil wol komme. Tiid yn oerfloed.
Lichtjes driuwt it boat yn de beamkes oan de kant.
Hja bliuwt dêr in hoart ferskûle, soe klear komme wolle mei harsels, mar kin net, siket de maitiid, en it is hjerst.
Hjoed in igaal stille hjerstdei, hy hat jin foar 't soaltsje, liket op it foarjier en rûkt nei in jonge maaiedei sa farsk.
Hommels begeart hja de stoarmwyn, lyk dy juster droegjend
Auteursrechtelijk beschermd