Een eindje om

[p. 2]

[p. 3]

[p. 5]

Woord vooraf

De uitgever vraagt of ik een voorwoord wil schrijven. Hij vraagt dat niet omdat hij veronderstelt, dat daar enige behoefte aan bestaat, maar aangezien het boekje zó te kórt is. Er moeten aan de voorkant vier pagina's bij komen, want als er aan de voorkant niet vier pagina's bij komen, loopt er ergens iets spaak.

Vier pagina's is werkelijk niet zó weinig. Je kunt natuurlijk korte zinnetjes maken, en ieder zinnetje op een nieuwe regel zetten, maar dát vind ik geen manier van doen. Tenslotte kopen de mensen een boek met wóórden, niet een boek met witte plekken.

En het is tóch al zo'n dun dingetje... En wat er in staat is tóch al zo onbelangrijk... Maar het is wél allemaal echt gebéúrd, waarmee ik natuurlijk niet

[p. 6]

zeggen wil, dat een en ander daarom mínder onbelangrijk zou zijn.

Als ik U een raad mag geven, doe dan zó: sla de tekst over en kijk alleen naar de tekeningen. Die zijn goed. Als ik, in mijn kinderjaren, een tekening ‘goed’ vond, nam ik mijn kleurkrijtjes en maakte de gezichten rood, de jurken blauw en het gras groen. Dat stond dan wel vrolijk, maar toch hadden ze me beter die kleurkrijtjes af kunnen nemen, ik was dan eerder gekomen tot de ontdekking, dat je een tekening moet bekíjken om er plezier aan te beleven.

En nu, voor geval U de tekst tóch wilt lezen, het volgende:

Ik ben niet de Ik, al was het alleen maar om het feit, dat ik niet een man heb die in Centraal Afrika op beesten jaagt. Ik houd niet van mannen, die op beesten jagen. De man van de Ik gaat naar Centraal Afrika om te jagen op krokodillen en olifanten en tijgers... Dat vindt hij heel gewoon, maar wat zou hij er van zeggen als een krokodil naar Holland kwam om op mensen te jagen? Wat zou hij

[p. 7]

doen als hij een gewapende olifant tegen kwam in de Leidsestraat? Ik laat dit onplezierig soort man dan ook het hele boek door in Centraal Afrika zitten. Weg is weg.

De Ik is, eigenlijk, een goeierd. En Annabelle is óók een goeierd. En maar lopen! Almaar ‘eindjes om!’

Wat ik met al die eindjes om heb willen zeggen is - vrees ik - niet erg duidelijk. Een mens, dat het boek gekocht heeft, zou me - terecht - verontwaardigd kunnen vragen waarom ik het eigenlijk heb geschréven.

Ik zou niet weten wat ik moet antwoorden, zo ineens. Ik zou waarschijnlijk met een vuurrood hoofd iets stamelen over een nieuwe vulpen die ik wilde gebruiken, over geld dat ik wilde verdienen om keukenpannen te kopen...

En als zo'n mens me dan erg boos aankeek? Dan zou het met een schok tot me door dringen, dat iemand die ƒ 4.90 heeft betaald, recht heeft op de waarheid. Maar het is zo naar om nog eens speciaal te moeten gaan zéggen wat je had wíllen zeggen...

[p. 8]

Dít had ik willen zeggen: dat je om avonturen te beleven niet altijd ver van huis behoeft te gaan, dat je ontdekkingstochten kunt maken in een tuin met bijen, dat een weide met één bloeiende appelboom mooier kan zijn dan alle kleuren en bloemen van de Côte d' Azur, en dat er eigenlijk niet zóveel verschil bestaat tussen een reis om de wereld en een eindje om.

H.v.E.