Verzameld werk. Deel 2

[p. 147]

Geduld

Noeme ik dan vriend nog hem die nu zo ver,
Sinds ik hem kende, aan de aarde ontstegen is,
Dat ik zijn licht, zichtbre gelijkenis,
Niet anders kan aanschouwen dan als ster?

Ik weet zijn wezen in zijn glans verhuld,
Maar straks komt die zelfs niet meer tot mij heen:
O straling die mijn leed zo zacht doorscheen! -
Gedempt herdenken maant mij tot geduld.