Verzameld werk. Deel 2

[p. 131]

II

[p. 132]

Vreemd Voorspel

Ik had zijn komen niet gemerkt,
Maar toen ik opkeek zat hij daar,
Stil voor de lucht en vlak bij waar
Ik schier tot de avond had gewerkt.

Het was al tijd voor de eerste dauw,
Maar licht nog. Diep-zwart glanzig stak
Hij op de rode vorst van 't dak
Af tegen 't blank-doorschenen blauw.

Overal rust, en rust in hém:
De wind ging suizend door het groen,
Doch waar, vroeg mijn verwondering toen,
(Zo stil zat hij) waar bleef zijn stem?

En 'k wachtte. Zou hij zingen? Hij:
Keek roerloos naar het zuiden heen,
En reeds dat zwijgend kijken scheen
Mij méer dan de eigen dromerij.

Alleen de wind. Nog zong hij niet.
Maar dan, maar dan: was dat zíjn keel?
Dan zacht, nauw hoorbaar laag gekweel
Het voorspel van een merel-lied?

Donkere, onderbroken orgeling,
Na vragende uitreis korte keer;
Weg-mijmerend neuriën, zwijgen weer:
Gedempte, eenzelvige oefening!

Ik zag het glinsteren van zijn oog.
Het op en neder van zijn borst:
Hoe 't mij, die niets te roeren dorst,
't Gespannen dichterhart bewoog!

[p. 133]

 

Vreemd voorspel... Voor nog schoner zang

 

Dan straks, bij 't klimmen van het rood,

 

Dat ginder teer naar boven vloot,

 

Zou uitslaan, blijde en luide en lang?

 

 

 

Toen, door een ritseling in de heg?

 

Mijn hoofd, misschien, dat even neeg?

 

Hoorde hij op, verschikte, zweeg,

 

Wachtte een seconde, en wiekte weg. -

 

 

 

En liet mij achter met de zucht,

 

Die onbestemd door 't lover ging,

 

Vaag mompelend van schemering

 

Naar 't langzaam hoger rood der lucht.