Verzameld werk. Deel 2

[p. 15]

Rust

Leed, enige vlam, die 't leven kan doorlichten,
Leidt langzaam, op de stage, zware trek
Dit nachtland door van wankele waangezichten,
Onze onrust naar een heimelijke plek.

Vreemde gedachte, sidderend vervoeren,
Dat ergens het verborgen leger ligt,
Waar 't hart in 't huiveren van zijn diep ontroeren
Zijn levensdroom tot doodsdroom óverdicht.

Een droom van dood die levens tederst neigen
Nog met zijn laatste aanhankelijkheid doorgloeit,
Voordat onze ademtocht in 't ijle zwijgen
Als schaduw in de duisternis vervloeit.

Want duister is om 't stervend hart gebleven,
Daar 't trouwe leed zijn donkerend branden blust,
Als de geluksdroom van 't verstilde leven
Zich in de doodsdroom ziet als droom van rust.