De briefwisseling tussen P.N. van Eyck en Albert Verwey. Deel 1: juli1904-april 1914

185.
Brief. [Met potlood erboven geschreven: 1914].⁵⁴⁶

Arch Zilverdistel M.M.W.

Zeergeachte Heer,

Ik kom U even mijn beklag doen, over de schandelijke, verminkte manier, waarop mijn artikel in de Beweging verschenen is. Dat ik na al het tijdverlies, het stuk op die wijze moet gedrukt zien is verschrikkelijk en er moet trouwens iets aan gedaan worden. Ik wil niet dat al die nonsensicaliteit en stylistische slordigheid op mijn naam blijven staan. Ik heb, toen ik smorgens de revisie kreeg, niettegenstaande mijn werk, dadelijk gecorrigeerd en nog in de middag de proef verzonden, met verzoek om een

546 Datering: direct na verschijning van het maart nummer van De Beweging 1914 d.w.z. nog op 1, of op zijn laatst 2 maart 1914.

[p. 278]

noodzakelijke 2e revisie.* Ik had ook 2 dagen later die revisie kunnen terugzenden, en heb mijn werk laten liggen, om nog een revisie te kunnen krijgen. Ik heb die revisie niet gekregen, tot mijn ergernis, maar bovendien zie ik nu dat het artikel onverbeterd geplaatst is, zooals het was na de correctie v.d. eerste proef! Al de verbeteringen die op den eersten proef niet konden worden aangebracht, bleven achterwege, al de stylistische verbeteringen, noodig soms, omdat de (slechte) corrector tot absolute nonsens verbeterd had, of omdat ik ze tot de revisie had bewaard, zijn er niet. Ik acht dit heel zwaar; dit is mijn artikel niet, ik stel er prijs op een artikel te zien zooals ik het wil hebben, en vooral zóó, dat er geen slordigheden of nonsens in staat. Hoe zoo iets mogelijk is, is mij een raadsel, want stel dat de revisie ter post weggeraakt was, gaat het nog niet aan, mir nichts dir nichts te drukken, na een eerste verbetering van een artikel in mijn handschrift. Het minste, wat ik verwacht is dan ook een gedetailleerde lijst van errata, en de waarborg, dat nooit iets meer zal worden afgedrukt zonder mijn persoonlijk imprimatur. De schrijver kan toch niet de dupe worden van deze prul van een drukker.⁵⁴⁷ Het is mij [mij] bijzonder onaangenaam, ten eerste omdat ik dit aan U moet schrijven, ten tweede omdat ik voor mijn werk de eerste uren ongeschikt ben. Ik zeg nogmaals: het is mij een raadsel, en ik word razend, wanneer ik denk dat dit het resultaat is van al de overschrijfmoeite en die vermoeiende, zorgvuldige correcties. Ik hecht veel aan mijn stuk en ik kan de gedachte niet dulden, dat het zóó verminkt is. Op meerdere plaatsen staat onzin. Ten eerste wilde ik mij s.v.p. deze toegestuurd hebben, de revisie, de verbeterde revisie, die ik naar Leiden verzonden heb, zoodat ik zorgvuldig de achterwege gebleven correctie kan nagaan. Die moet ik toch in elk geval hebben, omdat ik anders niet meer weet, welke kleinere veranderingen ik in stijl en taal heb aangebracht. Ik hoop zeer, ik weet trouwens, dat U de geheele billijkheid mijner geprikkelde stemming zult begrijpen, alsmede, dat het hier geen kwestie van kleinigheden is, maar de principieele kwestie, dat een stuk gedrukt wordt zooals en wanneer de auteur het goed vindt, en dat hij zich niet hoeft laten aanleunen, wanneer zijn werk vol stylistische fouten verschijnt. Want dat is 't ergste. Drukfouten, à. lah [sic!], maar zulke als waarvan mijn [onleesbaar] artikel [onleesbaar], zijn onverdragelijk.

Hart.gr. ook aan Mevr.

Hoogachtend
Uw
PN van Eyck

En de afschuwelijke dwaasheid dat voor de é een andere lettersoort genomen is, de laatste bladzijde!

* met waarborg v.p.o. terugzending

547 Tot relativering van deze uitlatingen leze men nr. 179, de eerste alinea, de tweede en derde zin! Ook in deze brief (185) staan tot nog toe onontcijferbare tekstgedeelten!