De getooide doolhof

[p. 42]

Om Liefde.

Is dìt dan nu mijn gansch gewin,
Dat ik in dezen avondstond
Nog slechts gemis van leed bemin
En met den weemoed om mijn mond
Een lang geleden lach bezin?

En zamel enkel schijn van rust
Uit de effen murmling van dit licht,
Dat wèl mijn heetste klachten sust,
Maar, zelf verdroevend, mijn gezicht
Met weeken waan van troosting kust?

O leed! mijn droomen dwalen heen
En zoeken of niet ééne ziel
Voor mij in meer dan vriendschap scheen,
Of niet één traan van liefde viel,
Zij schreien zacht, zij vinden geen.

Dit blijft dan alles wat ik won:
De stilte van den langen nacht, -
En weemoeds milde tranenbron
Voor 't hart dat altijd heeft verwacht
En nimmer, nimmer vinden kon.