De getooide doolhof

[p. 32]

Het Kind in den Boomgaard.

Aan Jan Toorop.

Den ganschen middag heeft de regen zijnen pracht
Van paarlen aan het loof geleend, en glimgewaden
Van uitgevloeide druppels rijkelijk gebracht
Voor plein en huizen. Langs vergrijsde hemelpaden
Beschonk de trage wind mij met een warmen droom,
Uit verre landen als een bloemgeur aangedragen
In 't zijden wuiven zijner haren, en het dagen
Van roode glanzen als een melkig-stil en loom
Ontbloeien van den morgen, heeft mijn hoofd beschenen
Zóó na-vertrouwd en teer, dat heel de natte stad,
Die roerloos stond getooid in stilte en regenweenen,
Voor mij haar diepe schoon en fijn bekoren had.
En wàt mij die beloken vreugde heeft gegeven,
Was déze simple droom: het peinzen van een kind,
Dat in een onbewust verklaren van zijn leven,
In bruinen boomengaard van late en rijpe bloeiing
Te mijmren zit, en voelt den geurend-weeken wind
Des avonds fleemen om zijn mond, en ziet de gloeiing
Van 't innig rood daarginds, in 't lage hemelmeer,
Zich spreiden over 't loof en lekken langs de blaren,
Waar 't ruischelend verwijlt: het kind bemint nu zéér,
Uit ieder ding rondom ontroeringen te garen,
En saam te weven tot een zacht satijnen kleed,
Dat hij zijn ziel tot sieraad geeft. Dán kan hij droomen,
Eénmaal 't Geluk te zien, dat nóg zijn hart niet weet:

[p. 33]

 

Het groot Geluk,... en lacht; hij mijmert naar de boomen,

 

Alwaar het talmend goud, verkwijnend, bleek blijft gloren,

 

En ziet de bloemen aan, die warme tranen zijn

 

Van zoete vreugdeschrei: hij kan hun glimlach hóóren...

 

Oscheemring!... en na háár zal de effen nacht den schijn,

 

Die om zijn handen roode roersels heeft gehangen,

 

Versluiren als een waas, totdat de late maan

 

In 't broos vertoonde lied van vaag ontroerd verlangen

 

Gelijk een lange zucht langs zijn gelaat zal gaan.