Kleine lady Clare

[p. 149]

Besluit.

En nu is mijn verhaal ten einde, want ik heb het tot op heden opgeschreven; doch ter wille van mijn neefjes heb ik er van tijd tot tijd eenige gevolgtrekkingen van mij zelf bijgevoegd en zij vragen mij om er nog eenige bij te doen.

Ik begon met te zeggen, dat ik het nauwelijks zou durven doen, daar het mogelijk Lady Tewskbury nog wel eens ter oore zou kunnen komen; doch werkelijk, na de brieven, die ik pas ontvangen heb, vooral dien eenen van Lord Tewskbury zelf, geloof ik, dat ik niet zoo erg beschroomd behoef te zijn. Duke zeide hem eens, dat het in zijn macht stond om Lady Clare haar oude tehuis terug te geven en werkelijk, ik begin te gelooven, dat hij ernstig over de mogelijkheid daarvan denkt.

Eens zou Lady Tewskbury zich beslist verzet hebben tegen zulk een oplossing van de moeilijkheid, doch nu is Lady Tewskbury niet meer wat zij toen was, en uit de manier, waarop ik haar hen beiden wel eens heb zien gadeslaan, ben ik tot de overtuiging gekomen, dat zij op dit punt een meening koestert, die verscheidene menschen met haar deelen. En thans, nu de algeheele verzoening met de familie op 't kasteel St. Maur plaats gehad heeft, zal haar oud vooroordeel wel langzamerhand geheel verdwijnen.

Het is zoo heerlijk, wanneer de menschen ophouden elkander vijandig gezind te zijn, en weer als vrienden gelukkig bij elkaar wonen. Het is wel heel vriendelijk van de Tewskbury's en Clare om te doen, alsof ik in deze zaak zulk een groot aandeel gehad heb, doch werkelijk, ik heb slechts weinig gezegd of gedaan. Ik moest mij juist dikwijls beschuldigen, dat ik niet genoeg sprak, maar ik ben nu oud genoeg geworden, om te weten, dat het niet wijs is om maar altijd te zeggen wat iemand

[p. 150]

voor den mond komt, zelfs al heeft men gelijk. Nelly zou natuurlijk 't tegenovergestelde zeggen maar ik ben er zeker van, dat zij, na verloop van tijd, mijn zienswijze wel zal gaan deelen.

En nu, als ik werkelijk een geloofwaardig slot aan mijn verhaal moet maken, moet ik wat meer in den spiegel van gissingen zien en als ik dat doe, wat zie ik dan.

Clare wordt met de jaren beminnelijker, voor een deel, mijns inziens omdat haar natuur zachter en on baatzuchtiger wordt.

Ik geloof, dat Lord Tewskbury dit heeft opgemerkt en er haar te liever om heeft. Hij bemint haar, daar ben ik zeker van, hoewel zij nog maar weinig meer dan een kind is; en ik geloof, dat Lady Tewskbury dit ook opmerkt, want zij slaat hen samen dikwijls gade, en dan straalt er een wonderlijk licht uit haar oog.

Ik ben nog wel wat bang voor Lady Tewskbury, doch ik houd tevens veel van haar, en ik geloof, dat ik haar beter begrijp dan vroeger.

Clare is nu nog maar een kind, of liever ik moet zeggen, een meisje, want binnenkort wordt zij vijftien jaar; doch binnen enkele jaren zal zij een vrouw zijn, een schoone jonkvrouw, daar ben ik zeker van, met haar gouden lokken en donkere violetkleurige oogen.

Lord Tewskbury eveneens zal een knap man worden, en ieder jaar zal hij haar komen bezoeken en zij zullen elkaar elken keer meer leeren liefhebben. En dan - als de geschikte tijd gekomen zal zijn, zal hij haar vertellen, dat hij haar bemint, en zal hij haar ten huwelijk vragen, zoodat zij dan terug kan komen op het prachtige, oude kasteel, waar zij zoo aan gehecht is en dat hij dan wel mooier dan ooit voor haar ontvangst gereed zal hebben gemaakt. En natuurlijk zal zij dan wel ja zeggen en ik weet, dat Lady Tewskbury hen haar zegen zal geven; dan zal er een groote bruiloft op Deerhurst zijn; een menigte menschen zullen toestroomen om den stoet te zien, en de kleine Lady Clare zal de schoonste bruid

[p. 151]

zijn, die men ooit gezien heeft, in haar prachtige bruidsjapon en sluier. Waarschijnlijk zal een bisschop hen wel trouwen, doch nog waarschijnlijker is het, dat onze goede vader het doen zal, daar deze hen beiden zoo goed kent en zooveel van hen houdt.

Nelly zal wel een der bruidsjuffers zijn en misschien de kleine Frixie ook wel; en Eric zal er zijn, dan zelf reeds bijna een man, en even gehecht aan de bruid als ooit, hoewel zij een titel heeft en hij zichzelf een republikein noemt - doch misschien zijn zijn inzichten dan wel veranderd, hij is op 't oogenblik te Oxford.

En dan zullen zij in een groot rijtuig met vier paarden bespannen (misschien) wegrijden en na hun huwelijksreis zullen zij op 't kasteel St. Maur terugkeeren; de klokken zullen luiden; er zullen eerebogen opgericht zijn en de pachters zullen hun nieuwe meesteres komen begroeten, die hen dan toch niet geheel vreemd zal zijn, want 't zal de kleine Lady Clare zijn, die zij allen min of meer gekend hebben. Doch dan zal zij niet meer Lady Clare zijn, maar Lady Tewskbury. En nu weet ik meteen dat het tijd wordt mijn verhaal te eindigen want ik heb alleen beloofd te vertellen de geschiedenis van kleine Lady Clare.