Gezangboek voor vrijmetselaaren

[p. 204]

De liefdaadigheid.

Air: En aimant ja veux toujours &c.

Een gouden kroon moog vorsten sieren!
Praalt, helden! praalt met krijgslaurieren,

Plant op uw graf een glorievaan;

Den menschenvriend, zoo groot, zoo edel,
Siert paradijsloof om zijn' schedel,

Bepaereld met 's volks dankbre traan;

Geen marmren zuil, noch schelle saam

Verbreidt zijn' naam.

[p. 205]

 

't Geluk, dat hij alöm doet bloeijen,

 

Doet elk van zuivre erkendnis gloeijen;

 

En zeegnend knielen waar hij rust;

 

De weduw roemt zijn mededoogen,

 

Daar 't weesjen, aan 't gebrek onttoogen,

 

Zijn koude grafzerk gloedend kust.

 

Zijn reine deugd heeft majesteit

 

In 't rond verspreid.

 

 

 

Liefdaadigheid kan 't sterslijk leven

 

Met eindloos klimmend heil doorweeven:

 

Wie leenigt immer harde smart?

 

Wie kan, door 't Broederleed bewoogen,

 

Een traan van Broederwangen droogen,

 

Vreemd van een hemel in zijn hart?

 

Wie toch verzagt ooit zielverdriet

 

En juigcht ook niet!

[p. 206]

 

Liefdaadigheid, Gods beeld op aarde,

 

Gij geest der menschheid hooge waarde:

 

Woon steeds in onzer Broedren rei!

 

Ja! laat ons Vrije-Metselaaren,

 

De priesters zijn aan uwe altaaren;

 

Der armen bang en droef geschrei

 

Verändren, door u, eedle deugd!

 

In dankbre vreugd: