Gezangboek voor vrijmetselaaren

[p. 139]

Na het aanneemen van eenen leerling.

Air: Femmes! voulez vous éprouves.

Wie daalt zoo stil, zoo plechtig neêr,

Met stralen, die haar 't hoofd omringen?

Komt de Orde-zelf, gelijk welëer

Door hare schaduwwolken dringen;

Gelijk, toen ze, in de bastaardij

Van 't menschdom, de aarde kwam begroeten?

Wees welkom dan, Vrij-Metslarij!

Wij strooijen bloemen voor uw voeten.

[p. 140]

 

Maar hoe? Wij zien uw' sluijer niet!

 

Geen gaas bedekt uw heldere oogen!

 

Gij toent ons een verlicht verschiet,

 

En alle uw neevlen zijn vervlogen!

 

Waar zijn uw raadzelächtig kleed,

 

Uw sphinx en uwe tooverroede?

 

Beveel, Godin! wij staan gereed.

 

Zijt gij uw stille schuilplaats moede?

 

 

 

Zij antwoordt niet... vaart weêr omhoog...

 

Wenkt... en een wolk bedekt haar stralen.

 

Blijf! - of, voor 't minst, doe in ons oog

 

Eén straaltjen van uw schijnsel dalen! -

 

't Was Wijsbegeerte, te eener dracht

 

Met Vrije - Metslarij geboren,

 

Haar' liefling heest zij ons gebracht,

 

Om ook haar zusters stem te hooren.

[p. 141]

 

Weläan, Minerva's gunsteling,

 

Wees welkom in dit heilig duister!

 

Zij spreekt in onzen Broederkring;

 

Maar met een stil en zacht gesluister.

 

De Zon, die ons tot gids verstrekt,

 

Is met een dikke wolk betrokken;

 

Dan, zoo zij haar gelaat bedekt,

 

Is 't om ons verder voort te lokken.