Hulzen zoeken

[p. 4]

Het was een vreselijk gezicht (Zie blz. 64).

[p. 7]

Hoofdstuk I
Gert komt uit school

Boenk.... met een wilde bons vliegt de achterdeur open en Gert de Haan rolt de keuken binnen, waar moeder rustig zit te naaien.

‘Moeder, moeder, waar zijn mijn oude kleren, ik ga.... wij gaan....,’ hijgt Gert.

‘Zou je me eerst niet eens rustig gedag zeggen, wildebras, en doe die deur eens achter je dicht.’

‘Ja, maar de Jongens....’

‘Dag, Gert.’

‘Dag, moeder, de jongens zouden tot half vijf op me wachten bij de brug en als ik er niet ben, gaan ze alleen,’ zegt Gert nu, een beetje rustiger geworden.

‘Dan heb je nog tijd genoeg, 't is nog geen tien over vier. Nog even die knoop er aan zetten, dan zal ik je helpen.’

Met zijn handen in zijn zakken blijft Gert bij moeder staan kijken. Als het nu maar niet zo lang duurt. Hij moet zich ook altijd verkleden, wanneer hij uit school komt. En als hij dan zelf nog maar zijn kleren mocht halen, maar dat wil moeder nooit hebben. Ze zegt altijd, dat hij dan de hele klerenkast door elkaar gooit. Hè, wat duurt het lang voor die knoop er aan zit. 't Valt ook niet mee om die naald precies door zo'n gaatje te krijgen, denkt Gert. Het is maar goed, dat moeder een vingerhoed heeft, wie weet hoe vaak ze zich anders nog in de vingers zou prikken.

Het is warm in de keuken. Het fornuis brandt ook maar niet even hard! Dat moet ook, want er staat een

[p. 8]

grote pan op en in die pan zit suikerbietensap. En als het fornuis niet hard genoeg brandt, wordt die sap geen stroop, weet Gert. Hij heeft er zelf nog aan meegeholpen vanmiddag voor schooltijd. Jonge, jonge wat een werk was dat! Eerst die suikerbieten schoonmaken in een teil met water en dan ze raspen en dan de pulp uitpersen...

't Zal nou haast wel stroop zijn, 't staat de hele midmiddag natuurlijk al te koken.

Gert kijkt eens naar moeder, die al haar aandacht voor haar werk nodig heeft.

Dan staat hij op en gaat een beetje door de keuken wandelen. Hij kijkt eens uit het raam, jaagt de kat van een stoel, waar ze lekker ineengerold lag te slapen en draait eens aan de slinger van de koffiemolen.

Moeder is klaar met de knoop en denkt: ‘Wat is die jongen toch onrustig. Hij kan nu nooit eens vijf minuten achter elkaar stilzitten. Toch moet hij nog maar even wachten, dat ik een dekschaal ga halen.

Intussen is Gert tot vlak bij het fornuis gekomen. Hij staat er naar te kijken, hoe telkens witte stoomwolken onder het dansende deksel uitpuffen. Leuk gezicht is dat, net een locomotief.

Dan haalt hij, voorzichtig, terwijl hij met zijn ene oog kijkt of moeder al terugkomt en met zijn andere oog naar de pan, zijn hand uit zijn broekzak. Nee, moeder is er nog niet. Langzaam gaat zijn hand naar het deksel. Hij moet even kijken, of....

‘Au! au!!’

Kletterend valt het deksel weer op de pan.

‘Au! au!!’

Met de vingers van zijn rechterhand in zijn mond danst Gert door de keuken.

‘Au! au!!’

Juist komt moeder de keuken weer binnen.

‘Wat is er? Wat doe je nou weer? Kan je dan nergens met je handen afblijven?’

[p. 9]

‘Au! au!!’ Kletterend valt het deksel weer op de pan.

[p. 10]

‘Ik.... ik wou kijken, of.... of het al klaar was,’ huilt Gert.

‘Denk je, dat moeder daar niet naar kijken kan, domme jongen? Eigenlijk net goed, dat je je vingers gebrand hebt. Doet het erg zeer?’

‘Nou,’ kreunt Gert, ‘mijn vingers zijn helemaal rood.’

Tegelijk steekt hij ze weer in zijn mond. Zou moeder erg boos zijn? Ze kijkt zo kwaad. Straks krijgt hij nog een pak op zijn broek ook. Van medelijden met zichzelf huilt hij nog een beetje harder.

‘Het is het beste, dat je maar naar bed gaat,’ zegt moeder, ‘als je met zo'n hand in de buitenlucht komt, wordt het nog veel erger.’

Van schrik vergeet Gert verder te huilen. Naar bed? Nu al? En de jongens dan? Angstig kijkt hij naar haar. Oei, wat een diepe rimpel heeft ze in haar voorhoofd, maar.... haar ogen lachen. Ze meent het niet! Tegelijk ziet hij op de klok, dat het al vijf minuten voor half vijf is.

‘'t Is al haast half vijf!’ roept hij, ‘straks wachten de jongens niet meer op me!’ en meteen holt hij de keuken uit en de trap op. Aan zijn zere hand denkt hij niet meer.

Als moeder even later boven komt, is Gert juist bezig zijn kiel over zijn hoofd te trekken. Het gaat goed tot aan zijn oren, maar verder wil het niet, want in zijn haast heeft hij vergeten de knoopjes van voren los te maken. Nadat hij dan ook nog zijn broek achterstevoren heeft aangetrokken, zodat moeder hem eerst weer moet helpen, is hij toch eindelijk klaar.

Moeder bergt Gerts schoolgoed op, wat hij eigenlijk zelf moest doen, maar Gert is al weer beneden.

Ze blijft even staan luisteren....

Boenk.... met een wilde bons slaat de achterdeur dicht. Langs het huis, de straat op, klepperen vlugge klompstappen, die langzaam wegsterven. Dan hoort ze niets meer.