De correspondentie van Desiderius Erasmus. Deel 2. Brieven 142-297

297 Aan Thomas Wolsey
[Ham? juli 1514?]

Dit is het voorwoord bij Erasmus' vertaling van Plutarchus' De utilitate capienda ex inimicis (Over het profijt dat men van zijn vijanden kan trekken), in augustus verschenen in Plutarchi opuscula (Bazel: Froben, 1514). Het is een herziene en uitgebreidere versie van het voorwoord (brief 284) dat hij aan Wolsey stuurde met het handgeschreven exemplaar.

Erasmus van Rotterdam aan de zeer eerwaarde vader in Christus, de heer Thomas Wolsey, bisschop van Lincoln, grootaalmoezenier van de doorluchtige koning van Engeland, gegroet

Hoewel ik met dit geschenkje, zeer illustere prelaat, wilde getuigen van mijn genegenheid voor u en de gunst wilde verwerven van een man die zoveel gezag en zoveel prestige geniet bij de koninklijke majesteit dat er in heel Britannië niemand is die deze niet wenst en nastreeft, boezemde de luister van uw hoge positie mij lange tijd ontzag in en achtte ik het zeer ongepast een zo ongeëvenaard man met een zo klein geschenk lastig te vallen. Uw gemakkelijke omgang en uw goedheid daarentegen nodigden me nog meer daartoe uit, toen ik bedacht hoe uw karakter helemaal niet besmet is door uw welvaart en hoe u altijd klaarstaat om iedereen te helpen. Ik weet heel goed dat u door een goddelijk raadsbesluit is gegeven alleen meer macht te hebben dan alle anderen, zodat u voor iedereen een grote steun kunt zijn. Het is een erg dun boekje, maar bedenk dat de kleinste juwelen soms het meeste waard zijn. Of om het een nog kortere aanbeveling mee te geven: het is van Plutarchus. Ik zal weten dat het bij Uwe Hoogheid in de smaak is gevallen, zodra ik

[p. 264]

verneem dat dit werkje, dat ik aan de koning heb opgedragen, door uw aanbeveling de koning niet heeft mishaagd.

Maar dit zal ook duidelijk zijn, als de uitkomst van mijn zaak zal beantwoorden aan mijn wensen en aan uw beloften. Er is niemand aan wie ik meer verschuldigd kan zijn dan aan de koning, de meest welvarende van alle koningen; niemand aan wie ik meer verschuldigd wil zijn dan aan de beste vorst van alle vorsten, vooral omdat hij zo oprecht over mijn talentje denkt en er zo vol lof over spreekt. Ik ben hem het meest schuldig, omdat hij mij zo dikwijls in de hoogte steekt in zijn woorden. Want wie zou niet graag door zo'n mond geprezen worden? Toch zal ik hem nog meer verplicht zijn als hij, met alle lof die hij mij toekent, mijn vertrouwen in hem onderbouwt door mijn fortuintje aan te vullen. Nu geloven veel mensen immers niet dat ik zo ben als hij zegt, omdat zij zien dat mijn fortuin zo weinig beantwoordt aan zijn prachtige loftuitingen. Vaarwel, schitterend sieraad van het koninklijk hof en van het hele koninkrijk.