Het Bittermeer

[p. 23]

Boomen

De bijl ligt aan de wortel.
De boomen vallen om.
De huizen zonder mortel
verrijzen hier alom.

Wie kapt er toch die boomen?
Is 't voor een beter licht?
Er wordt ons iets ontnomen,
men maakt verlies tot plicht.

Geef goede proletaren
een doosje van beton,
beroof ze van de blaren
en noem het licht maar zon.

Zij laten zich verbranden
op wegen, strand en hei,
maar zonder schaduwkanten
is niemand waarlijk vrij.

De boomen staan te vragen
geduldig naar hun lot.
Electrisch zijn de zagen,
het landschap gaat kapot.

Land van betonnen blokken:
een bunker in het groot.
De adem blijft mij stokken
en alles smaakt naar dood.

Wij vallen als de boomen,
wij vallen stil en stom.
Verloren zijn de droomen,
daar vraagt geen mensch meer om.

[p. 24]

 

Maar blaren blijven groeien

 

en water kabbelt voort.

 

De boomen willen bloeien

 

en bloeien ongestoord.

 

 

 

Geteisterd mensch, doe open!

 

Het ritselt in den muur.

 

Wij willen allen loopen

 

de paden der natuur.