Verhalen voor de grotere jeugd en anderen

[p. 67]

Een koekje van eigen deeg

Brab! Met een smak tuimelt Oom George als hij in het donker bij de poort van zijn fiets afstapt. Op het lawaai rennen pa en mama naar buiten. Als ze Oom George op de been helpen, merken ze de bacovenschillen die daar op de grond verspreid liggen en waar hij over uitgegleden is.

Pa is erg boos en mama schudt het hoofd, want dit kan natuurlijk alleen maar weer een van die gemene streken van Maikel zijn. Met een ruk keert pa zich om en betrapt de boosdoener nog net vóór die zijn hoofd van achter het keukenraam terugtrekt. ‘Zo,’ denkt pa, ‘jij zit natuurlijk weer te loeren wie het slachtoffer van je streek wordt.’ Als mama het zand van de kleren van Oom George heeft geveegd en pa de schillen heeft opgeruimd, gaan ze naar binnen. Om van de schrik te bekomen krijgt Oom George wat suikerwater. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd, maar het had toch erger kunnen aflopen.

Dan gaat pa naar boven. Hij weet dat hoewel Maikel doet alsof hij slaapt, hij toch alles door zijn oogharen ligt op te nemen. Het nieuwe truitje, waar de jongen al maar om had zitten vragen en dat eindelijk uit de boetiek was gehaald, prijkt aan een hanger boven zijn bed. Pa zegt niets, maar als hij de kamer verlaat, is alleen de hanger er nog. De trui heeft

[p. 68]

hij netjes opgevouwen onder zijn arm meegenomen.

‘Die vlegel heeft toch wel straf verdiend,’ zegt pa aan mama. ‘Sluit die trui voorlopig maar in je kast weg.’

Als Oom George weg is, praten ze verder over het gedrag van Maikel. ‘Zo'n jongen toch, geen van de andere kinderen haalt het in het hoofd om zulke nare dingen te doen. Wat we eerst voor een beetje ruwere grappen hielden, begint nu toch wel ernstiger vorm aan te nemen:’

Toen Maikel een tijdje geleden de plakjes kaas van zijn zusje Edith haar schoolboterham stilletjes had weggehaald en daar reepjes zeep voor in de plaats had gezet, was het kind huilend van school gekomen, de hele klas had een kiek op haar genomen.

Patrick van zestien was laatst ook al het mikpunt van de streken van zijn jongere broer geweest. Wie binnen wilde komen als het huis al sliep, moest een hand door de shutters van het keukenraam steken, de huissleutel die op een afgesproken plaats daar aan de wand hing was dan voor het grijpen. Toen Patrick op een zaterdagavond van de film kwam en als gewoonlijk de sleutel wilde pakken, was die er niet. Wat wel daar hing, was een open muizenval, die op Patrick zijn vingers was dichtgeklapt. Het hele huis was wakker geschrokken door zijn schreeuw van pijn en schrik. Patrick had Maikel twee trappen verkocht en pa had ertussen moeten komen om erger te voorkomen.

[p. 69]

In de koffie van Tante Els die op bezoek was, had Maikel zout gedaan en de kluif van Bombel had hij met peper ingesmeerd. Tante had zich doodgeschaamd toen ze bij de eerste slok de koffie onwillekeurig in de voorkamer had uitgespuwd en Bombel had liggen janken terwijl hij zijn bek al maar in het zand bleef wrijven. Als straf had Maikel die avond aan tafel zijn brood zonder boter en toespijs moeten eten. Heel smakelijk had hij gegeten, hij had er zelfs twee sneetjes extra bij genomen.

Met bezorgde gezichten kijken mama en pa elkaar aan. Mama zucht. ‘Wat zou een jongen van twaalf toch kunnen aanzetten tot zulke streken? Heeft hij helemaal geen gevoel voor straf?’ Ze pinkt een traan weg. ‘Moeten we een dokter raadplegen? Hoe moet het later met hem? Aan liefde ontbreekt het hem hier toch zeker niet.’ Het is mama duidelijk aan te zien dat ze er verdriet van heeft. Ruzies blijven natuurlijk niet uit en de andere kinderen geven Maikel de schuld van het verstoren van de vrede in huis.

Rinia, zijn oudere zus, had hem met haar vinger tot onder zijn neus, pas gerost. ‘Luister brada, die rotstreken van je kan je met iedereen uithalen, maar met mij moet je het eens proberen. Vent, ik sla je bek kapot!’ Pa was er weer tussen gekomen, hoewel hij Rinia toch gelijk moest geven.

Alsof haar waarschuwing als een rode lap op een stier had gewerkt, had Maikel een

[p. 70]

week na de uitbarsting Rinia vreselijk gespeeld. Toen ze zich 's middags haastte om door de zware regenbui de bus nog te pakken, was ze hopeloos in haar mantel gefrommeld. Die kwast van een Maikel had de mouwen dichtgenaaid. Rinia kon vuur spuwen van woede. Voor deze streek moest hij zijn voetbalmiddag opgeven om de bemodderde schoenen van het hele gezin te poetsen. Maikel had gepoetst tot alle schoenen glommen, maar ook deze keer had de straf de gewenste uitwerking gemist, want onder het poetsen had hij zelf disc jockey en zanger tegelijk gespeeld. Hij had de ene hit na de andere aangekondigd en die met alle variaties van de artiesten gezongen en gedanst. De schoenenborstel had hij als mike voor zijn mond gehouden.

Als Maikel op een middag niet thuis is, zitten Rinia, Patrick en Edith met de ouders over hem te praten. Rinia stelt voor om samen Maikel een poets te bakken.

‘Heerlijk,’ zegt Patrick, ‘laten we hem banken, laten we hem een koekje van eigen deeg geven.’

Pa vindt het een goed idee, maar ze moeten al hun overredingskracht aanwenden om mama mee te krijgen en eerst als ze beloofd hebben Maikel helemaal geen pijn te doen, stemt ze ermee in.

Als Rinia haar plan aan de andere voorlegt, liggen die krom van het lachen. Over een paar dagen is het Pasen en hoewel het bij hen geen gebruik is om elkaar op beschilderde

[p. 71]

eieren te trakteren, stelt Rinia voor het dit jaar wel te doen.

Volgens afspraak stuurt mama op de dag voor Pasen Maikel uit om boodschappen te doen. Zijn afwezigheid wordt door de samenzweerders benut om snel een stel hardgekookte eieren te beschilderen. Ze hebben er een hele pret bij. Eén ei, een stuk groter dan alle andere, wordt niet gekookt, maar wordt met bijzondere aandacht door Rinia zelf beschilderd. Als ze klaar is met de job is het grote ei verreweg het mooist.

Op Paasmorgen krijgt Maikel zijn nieuw truitje terug, hij mag het vandaag aantrekken. Als het gezin aan tafel zit en Rinia de mand met eieren tevoorschijn haalt, is iedereen vrolijk. Maikel vooral straalt van verrassing.

‘Maikel,’ zegt mama, ‘ga je gang. Jij mag eerst.’ Gespannen kijken ze toe en jawel, Maikel loopt in de val die ze voor hem hebben geregeld. Uitgerekend het grote mooie ei verhuist van de paasmand naar zijn bord.

Met veel plezier slaan de anderen de eieren op hun bord kapot, maar als Maikel het voorbeeld volgt, spat het niet-gekookte ei uit elkaar: een bedorven eendenei.

Maikel druipt van de rommel, zijn trui is onherstelbaar gevlekt en hij heeft zeker een paar uur nodig om de stinkende kleverige troep uit zijn haar te krijgen. Alle mensen zijn door de smurrie genoodzaakt van tafel op te staan, maar daar hebben de samenzweerders helemaal geen moeite mee. Rinia en Patrick zingen luid Maikel zijn favoriete nummer, Edith giert het

[p. 72]

uit en hoewel mama en pa het zonde vinden van de trui, hebben ze de grootste moeite hun lachen in te houden. Alleen Maikel, helemaal onder de brei, zit met een beteuterd gezicht te kijken. Hij vraagt zich af hoe mensen er toch toe kunnen komen om zo'n misselijke streek met anderen uit te halen.