Verhalen voor de grotere jeugd en anderen

[p. 45]

Ontgroening

Wat gaat de tijd toch snel, had Sila gedacht toen ze werd aangezocht om zitting te nemen in de ontgroeningscommissie van haar middelbare school.

Ze was nu laatstejaars studente, maar ze kon zich nog haar eigen ontgroening herinneren alsof het gisteren was. Hoewel ze het een vrij flauw opschrift had gevonden, had ze het bord ‘Ik ben nieuw en dom’, dat ze in de optocht moest meedragen, de hele route opgehouden. Ze had geen spelbreekster willen zijn.

Maar Sila wist van zichzelf hoe ver men met haar kon gaan. Een bord als ‘Fatso, the fattest ass in the world’, dat een dik, verlegen meisje moest dragen, zou zij botweg geweigerd hebben; de jongen, die zich niet verzette toen hij kaalgeschoren werd en een hakenkruis op zijn kale knikker kreeg aangebracht, had ze een klootzak gevonden.

Het jaar daarop had ze zich opnieuw geërgerd aan de nog onetischer geworden manier waarop de ontgroeners de groentjes in het publiek hun zelfrespekt ontnamen. Ze ontkwam niet aan de indruk dat sommige ontgroeners met een sadistische inslag hier ruim aan hun trekken kwamen. Neem bijvoorbeeld de jongen, die aan een ketting door een meisje met een zweep meegevoerd, op handen en voeten op straat moest kruipen. Of het meisje, dat in de drukte bij de ingang van Star, net voor een

[p. 46]

uitverkochte matineevoorstelling, op haar knieën het kruis van een jongen moest zoenen. Sila had gewalgd van die perverse taferelen.

Bij ontvangst van de uitnodiging had ze niet direkt nee gezegd, dat zou niet leuk tegen het bestuur van de studentenvereniging zijn geweest. Ze had een dag bedenktijd gevraagd. De dag was om en men wachtte op haar besluit.

Op de hem eigen wijze heette de voorzitter haar welkom in de vergaderzaal: ‘Welkom, Sila. Je kent de overige bestuursleden en zij kennen jou ook, neem ik aan. Trouwens, men moet hier op school een vreemdeling in Jeruzalem zijn om jou niet te kennen. Jij met je uitgesproken ideeën bent immers de toekomstige presidente van een nog op te richten feministen federatie.’

Sila voelde zich hier best op haar gemak en lachte mee om de scherts aan haar adres.

Ernstiger vervolgde Eric: ‘Maar je vrienden weten dat onder deze verschansing een hart klopt als van een pasgeboren kind, zacht en warm. Al de andere studenten die we hebben aangezocht, hebben positief gereageerd. In feite zijn ze reeds bezig een program voor te bereiden. Ik heb je persoonlijk voorgedragen, Sila, omdat ik vind dat we wat meer norm aan de dag moeten leggen. Ik reken erop dat je ja zegt.’

Hoewel ze gekomen was om te bedanken voor de eer, bedacht Sila dat ze moeilijk kon weigeren na het beroep dat de sympatieke voorzitter op haar deed. Ze nam een besluit: ‘Dank je wel Eric, dat je mij hebt voor-

[p. 47]

gedragen. Zoals je weet ben ik het helemaal niet eens met de wijze waarop bij de ontgroening met fatsoensnormen wordt omgesprongen.

‘Je verwacht van mij dat ik als oppositie in de commissie ga fungeren. So be it, maar hou er rekening mee dat ik opstap zodra ik merk dat ze al mijn voorstellen wegstemmen. Ik wens geen medeverantwoordelijkheid te dragen voor ontgroeningsmethoden waar ik eigenlijk op kots.’

‘Thanks,’ zei Eric, ‘als het echt fout gaat, meld je ons dat. Je hebt onze backing. Stap maar binnen in de kamer hiernaast. Je commissie vergadert daar.’

De leden van de ontgroeningscommissie gingen zo in hun voorstellen op, dat ze niet eens merkten dat Sila binnengekomen was.

‘We vertrekken vanuit het schoolerf. In plaats van trommen, die we van de padvinders zouden lenen, gebruiken de groentjes gewoon boterblikken, die ze met touwtjes en roffelstokken zelf moeten klaarmaken en meenemen.’

‘How about een bordje “pispaal” voor een lange jongen en “stoeipoes” voor een verlegen meisje.’

‘Ik heb de hand kunnen leggen op twee hondenkettingen en een muilkorf.’

‘Een muilkorf! Te gek! Afwisselend laten we de jongens hondje spelen.’

Elk voorstel werd met een stompzinnig gegiechel begroet.

Hoewel Sila haar mede-commissieleden door elkaar wilde schudden, zei ze niets, ze peilde de situatie.

[p. 48]

‘Wie zorgt voor een doodkist? Zoek vooral een bang kind uit om er af en toe in te doen.’

‘Een van de groentjes moet voor de deur van Krasje proberen om met Monopolygeld sigaretten te kopen. Die krijgt zeker op zijn donder van de hosselaars daar.’

Sila's bloed kookte. Deze mentaliteit had ze niet voor mogelijk gehouden bij mensen met een gezond verstand.

‘Op het Plein moeten ze in een kring om het beeld van Jopi Pengel dansen.’

‘We laten ze bij DSB de bank binnenstappen voor een spelletje djoel voor de balie.’

De maat was vol. Sila's stem was hees toen ze uitviel: ‘Hou toch op met die flauwe kul! Met welke poppenkast zijn jullie hier bezig? Gebruik je hersens, gebruik je ogen. Lees de krant, kijk op de televisie welke plaats de student vandaag inneemt. Over de hele wereld zijn zij het die veranderingen bij repressieve regeringen doordrukken. Ook bij ons!’

Haar ogen schoten vuur toen ze door ging: ‘De persoon moet nog geboren worden die de klok kan terugzetten en deze evolutie denkt te kunnen tegenhouden.’

Sila gaf vol gas. Overdonderd als ze waren scheen niemand er behoefte aan te hebben haar te onderbreken. ‘Zowel wij als de nieuwelingen staan reeds met één been in het leven. Ontgroenen betekent rijp maken. Onze taak als ontgroeningscommissie is een steentje bij te dragen om hun rijp te maken voor hun toekomstige plaats in de samenleving. In plaats

[p. 49]

van hun verantwoordelijkheidsbesef bij te brengen, zetten we de groentjes aan tot onmaatschappelijk gedrag; we laten hun met een spelletje djoel kassiersters van een bank midden in hun gewichtig werk storen.’

Sila ging zitten. Zachter vervolgde ze: ‘How about de waardigheid van de groentjes? How about je eigen waardigheid? Ga in Gods naam zitten en bedenk iets zinnigs.’

Verlegen als kinderen die een uitbrander hadden gekregen van de juf keken de anderen naar de grond.

Na enig weifelen vroeg de voorzitter: ‘Zijn er andere voorstellen?’

‘Ja, ik heb er een,’ zei Sila. ‘Als we de groentjes in groepen verdelen, die elk een aantal wijken voor hun rekening nemen, kunnen we een geweldige aktie op touw zetten. In een huis aan huis aktie trekken de groepen, al of niet begeleid door boterblik geroffel, door de wijken om medewerking te vragen voor een klereninzameling voor behoeftige kinderen. De mensen zetten de spullen klaar en de volgende dag worden die door de groentjes opgehaald.’

Even was het stil. Op de gezichten van de aanwezigen was er duidelijk een prettige verwondering te lezen. Sila wist dat ze in de roos had geschoten.

Plotseling was het een heidens spektakel, allen tegelijk wilden hun zegje doen: ‘Waarom alleen voor arme kinderen? Misschien komt er ook heel wat los voor oudjes en ontheemden.’

[p. 50]

‘Ik vraag mijn vader om strooibiljetten te maken in zijn drukkerij.’

‘Zullen we sponsers zoeken voor advertenties?’

‘Geweldig idee. We laten met deze aktie de andere scholen in hun nakie staan.’

Sila knikte de mensen bemoedigend toe. Zo een positieve reaktie op haar voorstel had ze niet verwacht.

De commissie toog aan het werk en het resultaat was overweldigend. Wat Sila noch het verenigingsbestuuur zich in hun stoutste verwachting hadden kunnen voorstellen, gebeurde. Geen enkele school hoefde in zijn nakie te staan, want nauwelijks hadden die over het ‘Plan Sila’ - zoals het bestuur van de studenten vereniging het aandiende - gehoord, of ook zij schakelden over op deze wijze van ontgroenen.

De groentjes trokken er met zoveel plezier op uit, dat de aktie een kameraadschappelijke wedijver tussen de scholen onderling werd wie het meest binnenhaalde.