Verhalen voor de grotere jeugd en anderen

[p. 35]

Groentenruzie

Op het eerste gezicht zag de mand met groenten op het aanrecht er uit als ieder andere, maar als je met een beetje meer aandacht keek, kon je direkt merken dat er iets mis was. Het rommelde dat het een aard had en ieder ogenblik kon een volledige groentenoorlog losbarsten.

Het begon allemaal met een grote sappige vleestomaat, die met haar ijdelheid en grootspraak wrevel bij de andere groentensoorten wekte.

‘Het is toch eigenlijk een belediging aan mijn adres,’ zei ze, ‘dat ik hier tussen allerlei onbelangrijke gewassen als kaisoi, dagublad en bittere sopropo gestopt wordt, terwijl ik bij geen enkel diner van koningen en keizers ontbreek.’

‘Hou liever je papperige bek,’ gaf kaisoi ruw terug. ‘Wie haalt het in zijn hoofd om tomaat in een heerlijke Chinese tjapsoi te doen. Jij zou die schotel alleen maar bederven, terwijl ik daar de groente bij uitstek voor ben.’

‘Ach wat,’ riep ui, ‘bij zowel koninklijke diners waar tomaat over opschept, als bij een lekkere tjapsoi ben ik onmisbaar. 't Is dus heus geen goocheltoer om te berekenen wie van ons drie het belangrijkst is.’

Een gele peper mengde zich in de herrie. ‘Ik merk tot mijn verbazing dat jullie waarschijnlijk nog nooit van Madame Jeanette met

[p. 36]

haar onweerstaanbaar parfum gehoord hebben. Wel dan, hier ben ik, aangenaam. Precies zoals Madame Jeanette met haar onweerstaanbaar parfum alle heren wist te bekoren, zo bezit ik de gave om met mijn mysterieuze aroma aan elke tafel iedereen te laten watertanden.’

Soepgroenten, slablaadjes en piment hielden zich, beschaamd over zoveel herrie, op de achtergrond en zeiden geen woord. Maar een zakje bruine bonen, dat zich tot nog toe buiten de arena had gehouden, achtte het nodig om ook een bijdrage te leveren. ‘Jullie met je koningen en keizers, die je op je vingers kan tellen, kunnen allemaal de pot op. Met mijn beroemde B.B. met R. maak ik dagelijks miljoenen kinderen en volwassenen blij, thuis en op feestjes. Wie van jullie doet mij dat na?’

‘Bam bam, bam bam bam,’ klonk het boze gebonk van de cocosnoot tegen het aanrecht. ‘Als je het over feesten hebt, dan mag je mijn naam gerust boven aan de lijst plaatsen, want daar vervul ik altijd een hoofdrol. Denk maar aan kronto bana en andere lekkere gerechten als grit' bana, moks' aleisi en een komplete Javaanse tafel en vergeet ook vooral niet de heerlijke dranken als dawet, orgeade en rumcocoswater, waar ik in verwerkt ben. En wie lust er geen boyo? Uit mijn vruchtvlees bereidt men olie, margarine en schoonheidsprodukten. Mijn harde bast gebruikt men voor het vervaardigen van kunstvoorwerpen en mijn vezels en bladeren vinden een bestemming bij vlechtwerk en bedekking.’

[p. 37]

Cocos wachtte even en vervolgde toen met stemverheffing: ‘Van al mijn produkten hebben door de jaren heen koningen, keizers, rijken en armen plezier gehad, dus eigenlijk hoor ik als belangrijkste niet onder, maar boven jullie in de mand. Had men mij daar geplaatst, dan had ik met veel genoegen jullie trotse en verwaande bekken plat gedrukt.’

De stem van een ei, dat zich geroepen voelde ook een steentje bij te dragen aan de heksenketel in de keuken, klonk plotseling vanuit het eierenrek aan de wand: ‘'t Is toch verschrikkelijk grappig om jullie te horen bekvechten over je positie, maar laat mij jullie vertellen dat mijn positie bij bakken en koken minstens honderd keer belangrijker is dan die van het hele stel daar in de mand. Stuk voor stuk worden jullie weliswaar gebruikt, maar vergeet niet dat zo goed als elk kookboekrecept begint met neem een ei.’

De uitspraak van ei ontlokte een haast oorverdovend tumult in de mand. Met een zwaar buitenlands accent galmde paprika, die zich de meest exotische aanwezige achtte, daar bovenuit: ‘Ei, houdt u zich alstublieft hierbuiten. Als er zich bij ons onderling een groentenen vruchtendiscussie manifesteert, kunnen wij uw bemoeienis in deze affaire hoegenaamd niet appreciëren. U behoort immers tot een veel minder geslacht dan wij. U met uw neem-een-ei gezicht bent alleen maar een soort uitwerpsel van een kip. Knoop dat maar in uw kippenoren.’

[p. 38]

Voor één minuut vergaten de herrieschoppers hun onderlinge ruzie en applaudiseerden eendrachtig luid voor paprika.

Net zouden ze weer beginnen met hun snoefkontest, toen van helemaal onder uit de mand een onooglijk kleine rode peper zich roerde. ‘Kop dicht allemaal! Als ik ben uitgepraat is het afgelopen met jullie gezwam over belangrijkheid. Ik ben wel de kleinste in het gezelschap, maar maak geen grappen met mij, ik ben overal berucht. Alata-ka pepre, dat na mi! Van elk van jullie soort kan men een hoop na elkaar naar binnen werken. Van mij durft de grootste en sterkste vent er nauwelijks één aan. Als er onder de gasten in de mand een is die het tegen mijn reputatie wil opnemen, laat die maar naar voren komen, zo niet, hou dan verder je bek. Elk van ons heeft zijn eigen funktie, anders had men ons niet van de markt gehaald.’

Het bleef doodstil in de mand. Alata-ka pepre had gelijk.