Gheestelycke dichten

XLIX. ghedicht.
Tot Viese menschen.

VVat Viese menschen zijn, hun handel, hun' manieren,
Hun laten en hun doen, sal met dit Dicht barbieren.

Waer toe verswegen toch, een vies, een droef gediert,

Een mensch die groot of kleyn, verdraeght, ontsiet, of viert?

Wy weten toch genoegh dat Viese lien hen dragen,
Met onrust, met gekijf, met preutelen, en klagen:

Want wat men doet of niet, men doet hen niet van pas,

Den eenen loopt te traegh, den anderen te ras.

Die hem ten besten pooght, en doet na sijn vermeugen
Om een van sulcken aert (waer't mogh'lijck) te verheugen,

Behaelt soo grooten danck of hy met groot vermaeck

De vingh'ren met de handt in 't vier of asschen staeck'.

Het lieffelijck gesicht, de vriendelijcke woorden,
Die oock een steenigh hert met soete kracht doorboorden,

En konnen niet-met-al aen een soo droef gespuys

Dat anders niet en doet als proncken binnen huys.

De menschen staen verstelt met hun' manier van leven,
Want niemant kander spraeck of teeckenen gegeven

Bevallijck en bequaem aen een heel vies gesint:

De sinnen waeyen toch met allerhande wint.

[p. 141]

 

Dus konnen s' altemael seer qualijck dienaers krijghen

 

Oock met wel grooten loon: want of die stille swijgen

 

En stoppen hunnen mont, oft of sy spreken uyt

 

Al watter dient geseyt met goet en kort besluyt,

 

De saeck komt even naer; noynt sullen sy volbringhen

 

Den dienst nae hunnen sin al konsten sy hen wringhen

 

Gelijck een' jonghe wiss'. 't Een woort valt toch te lanck,

 

Het ander veel te kort: elck heeft verscheyden ganck.

 

Wat dienter meer geseyt? dan dat soo viese menschen

 

Niet weten wat sy doen, of wat sy willen wenschen.

 

Hun' sinnen zijn altoos misstelt, 't gesichte suer,

 

Hun' wercken swaer om doen, hun' woorden hardt en stuer.

 

Laet dan de Viesaerts gaen: sy moeten t'samen proncken,

 

En setten voet aen voet met dagh en nacht te moncken.

 

Wat dient ons sulcken hoop? Een viesen dief sal toch

 

Soo langh hy leven sal in-drincken 't selve sogh.