Gheestelycke dichten (1622)

Gheestelycke dichten

(1622)–Willem van der Elst– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


XLII. ghedicht. Tot Toveraers ende Waerseggers.Ga naar margenoot+ DEn duyvel heeft den mens tot op de hooghste trappen (Vergetende sijns selfs) de voeten stout doen stappen, Wanneer hy met bedrogh soo verr' hem heeft verleyt Dat hy de toverij hem niet en heeft ontseyt. Voorwaer een stout bestaen, dat menschen hen verstouten Tot leedt van hunne siel met duyvelen te kouten. Wat isser toch soo vremt, en buyten allen schijn, Dan dat een red'lijck mens een toveraer wilt zijn? Wat isser noch soo vremt als Godt stout te versaken, En met den boosen geest een sterck verbondt te maken? Dat met geseten sin den vyandt ymant soect, En om des vyants wil, sijn Heer en Godt vervloect? Dat ymant lijf, en siel, hier binnen dit soet leven, Sal stout, en onversaeft den duyvel over-geven? Dat ymant 't eeuwigh vier, sijn aldermeeste quaet, Gaet soecken voor sijn' doot, en daer toe nemen raet? O averecht gedacht! o averechte seden! Dat tot groot siel-verlies den duyvel werdt aenbeden: Dat ymant hem volght in, hem soect in sijnen noot, Hem maect des duyvels slaef veel jaeren voor sijn' doot.
[pagina 128]
Den toveraer doet dit in veelderley manieren: Die in de plaets van Godt den duyvel soect te vieren: Die d'eer die Godt alleen komt toe, den duyvel geeft: Die als sijn ondersaet in sijn' geboden leeft. Die van den grooten Godt heeft achterwaerts geweken, En, in de slavernij des duyvels hem gesteken: Die op vervloecte konst meer heeft genomen acht, Als op d'almogentheyt van Goddelijcke macht. Dus is't wel 't meeste quaet dat mensche kan gedincken; Door dien den toveraer Gods eere soect te krincken, En die den duyvel geeft: op wien hy hem verlaet: En uyt den diepen grondt sijns herten Godt versmaet. Ga naar margenoot+Dus wiert in d'oude Wet wel straffelijck verboden Geen toveraer te zijn, of dienen valsche Goden Op peyne van de doot. Tot klaer bescheedt en blijck, Dat die dit quaet bedrijft, aen Godt doet ongelijck. En van gelijcken oock misdoen, die gaen te raden Aen hem, wanneer sy zijn met swaerigheyt beladen, En overlast met pijn. De saeck gaet toch soo aen Met veel, die in de noot tot Duyvelaers recht gaen. Noch immer zijn gerust of s'hebben een gesproken Die swarte konsten kan, en klaer hen heeft ontloken Hun leet waer dattet schort: waer op soo rusten vrij, Al of den duyvel had nu volle heerschappij. Dus volght wel grooten hoop vervloecte duyvel-jagers, Waerseggers, toveraers, en diergelijcke sagers Verargert van verstandt. De Godheyt laeten daer: En wat dees guyten doen, dat houden goet, en waer. Soo gaettet met den mens. 't En is niet om verseggen Hoe hy de leugens heft: de waerheyt wilt verleggen: Godt schijnt by hem plat doot: of dat hy nu niet meer Is trooster in 't verdriet, en onsen lieven Heer. O alderdwaesten hoop! O Adams boose kinders! Hoe is 't hert soo beswaert? Hoe maect ghy u beminders Ga naar margenoot+Van groote leugentael, van ijdel' ijdelheyt, Die in den diepen gront uw's herten zijn geleyt? Niet meer, niet meer alsoo: maer mint de rechte wegen, En soect de waerheyt wel. In Godt is sy gelegen, En nievers buyten hem. Op hem alleen betrout In allen uwen noot, en 'sduyvels listen schout.	margenoot+ Exod. 22. Lev. 20. Deut. 18. margenoot+ Exod. 22. Lev. 20. margenoot+ Psalm. 4.

Vorige Volgende