Gheestelycke dichten

XXXVII. gedicht.
Tot beleefde ende danckbaere menschen.

MIjn' Dichten komen nu een danckbaer mensch verheffen,
Op dat een ygelijck sou klaerelijck beseffen

Wat eer de danckbaerheyt een danckbaer mensche geeft,

En hoe hy 't al verdient, die heusch is en beleeft.

Wat kander toch by hem in weerde zijn gheleken,
Die nimmermeer hier is ghebleven in gebreken

Van uyt een jonstigh hert te kennen aen sijn vrient

Het gene dat hy heeft wel rijckelijck verdient?

Voorwaer 'k en weet niet wat. Sulck een is toch te prijsen
Die deught met deughden loont: en aen sijn vriendt wilt wijsen

Een groot danckbaerigh hert: noch oock iet soect soo seer

Als tot bekentenis des selfs, te geven meer.

Want desen thoont dat hy is eerbaer boven maten,
Noch in het minste soect de danckbaerheyt te laten

In alle sijnen ganck: ja wijst dat hem behaeght

Dat yder-een hoogh prijst, en niemant oynt beklaeght.

Alom is't toch te sien, dat menschen heusch van leven,
Geëert zijn en geacht, gepresen en verheven:

Noch ymandt immermeer versaedt wort deught te doen

Aen een die deught bekent, en wel-doen leert bevroen.

Want die met waerheyt is danckbaerigh van manieren,
En merct dat hem sijn vriendt met giften soect te vieren,

Dat geeft verdobbelt weer; noch oynt in 't hert gedooght

Dat ymant sijnen moedt vermeerdert of verhooght.

Gelijck den Notelaer, hoe meer hy wort geslagen,
Meer noten sal hy dan ten naesten somer dragen.

De slagen doen hem deught: want hoe hy die meer vanct,

Veel rijcker dat bekent, noch oynt daer door verkranct.

[p. 116]

 

Dit wonder siet m'hier oock: want het gewoon'lijck plegen

 

Van een danckbaerigh hert, is, geven meerder segen:

 

Of als't soo niet en luct, doet, datter dient gedaen

 

Om sijn' beleefden naem ten besten gae' te slaen.

 

Die doet toch dat hy kan, is prijsbaer in sijn' saken,

 

Hoewel hy tot sijn endt siet qualijck te geraken.

 

Den wil moet zijn de daet als't geensins kan geschien,

 

En worter voor aenveerdt van alle danckbaer' lien.