Logo DBNL
Gheestelycke dichten (1622)

Gheestelycke dichten

(1622)–Willem van der Elst–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

XX. ghedicht.
Tot den Kinderen, Ende van hunne ghehoorsaemheyt tot Vader ende Moeder.

 
DE Kinderen die hen volkomelijck begheven+
 
Tot dienst van Va'er en Mo'er, heeft Godt belooft langh leven
 
Hier op dees aerdsche pleyn: maer namaels meerder goet,
 
Hem, die dit allesins, uyt jonst en liefde doet.
 
Dus, die dees schoone vrucht, van ouderdom, wilt plucken,
 
In 't diepste van sijn hert van joncks moet dit in-drucken;
 
En dincken, want hy soect te hebben hayren grijs,
 
Dat hy eerst en voor al moet winnen desen prijs.
 
Het leven is seer soet: sijn' daghen te vermeeren,
 
Soect ygelijck te doen; ons' ouders laet dan eeren,
 
Soo winnen wy den lof, en werden 'tliefste kint:
 
Van Vader en van Mo'er, en van Godt self bemint.
 
Dus sal een deughtsaem kint sijn vader hert'lijck toeven:+
 
Een roeckeloos, en sot, sijn' moeder sal bedroeven.
 
Het een, als wijs bedacht, sijn vader eert, en prijst:+
 
Het ander, quaet van aert, sijn' mo'er met ving'ren wijst.
 
Een onderschil seer groot. Maer, soo hy werdt gepresen,
 
Die va'er en moeder eert; soo werdt hy oock verwesen,
 
Die tegen hen misdoet: en, na het groot misdaet,
 
Sal komen over hem een onversienigh quaet.
 
Want, die sijn' moeder vliet, veel schanden sal beërven:+
 
Die leedt doet aen sijn va'er, onsaligh sal hy sterven.
 
Eens op sijn onversiens, in 't midden van den nacht,+
 
Sal vallen in de straff' daer hy niet op en dacht.
 
De raven sonder fout haer sullen oock verslicken,+
 
Met d'oogen van een boef te gulsigh uyt te picken
 
Die sijnen va'er bespot, en doet sijn' mo'er verwijt
 
Dat sy hem heeft gebaert met aerbeyt, en gekrijt.
 
Iae sullen haere maegh op-vullen tot verwalgen,
 
Soo langh als sulcke vlees sal hanghen aen de galghen:
 
Noch daer van houden op, hoe't wappert ofte draeyt,
 
Tot dat oock het gheremt is gheten en verwaeyt.
 
Oock is van quade faem, die wetens sijnen vader
 
+Wt hooveerdij' verlaet, noch hem wilt kommen nader.
 
Vermaledijt met hem die stout sijn' mo'er verstoort,
 
En houdt met haer de spot, en doet dat niet behoort.
 
+Wee Kind'ren kleyn en groot, die va'er en mo'er vervloecken:
 
Of door een' quade schaemt' versteken in de hoecken,
 
En setten in een' plaets van droefheyt, en verdriet,
 
Daer niemant hen en kent, noch spreect, noch hoort, noch siet:
 
Maer blijven daer versmaet, verstooten, en vergeten,
 
Met luttel spijs en dranck gants onversien van eten:
 
En als den hongher praemt, hen werpen naer den mont
 
Het geen' daer stont bewaert voor katten of voor hont.
 
O aldermeeste smaet die ymant kan gedincken!
 
O sonde, die den mens doet levende versincken
 
Tot op het alder-leeghst! Der hellen meeste pijn,
 
Tot inder eeuwigheyt voor sulck een kindt sal zijn.
 
O wonderlijcke saeck! dat 't kindt hem set tot hinder
 
Van d'Ouders, daer't moest zijn de hulp en eerst' beminder:
 
+En dincken (soo't oock is) dat sonder mo'er en va'er,
 
Hier noynt en had geweest, noch immermeer en waer.
 
+En, hoe'ter gaet of niet, het kint staet toe te haelen
 
Sijn' eer uyt sijnen va'er, als uyt sijn' rechte paelen.
 
De schande toch van 't kint, is, vader sonder eer:
 
Beschaemet dan den va'er, het doet sijn selven seer.
 
Maer 't kint dat sijn va'er eert, sal in sijn' kind'ren mercken
 
+Een' blijschap sonder endt, en daer in hem verstercken.
 
Oock sal den Heer van verr' aenhooren sijn gebet,
 
En geven hem in deught een goet en vast beset.

Vorige Volgende