Gezangen, of het vrolyk gezelschap der negen zanggodinnen

Minneklagt.

Stem : Schep moet myn bert gy &c.

Adagio.

Helaas! hoe word myn hoop gedreeven!
Myn lief, myn vreugd, myn schat,
Ach! Dat Myn leven
Eens recht uw ziel bezat!
Uw strafheid, myn elend,
En myn ramp - za - lig ly-den nam haast een

[p. 56]

end,
En wierd van my gewend.

2. Gy kunt alleen myn smert geneezen,

Myn Engel, schoon myn nood

Zeer groot Mag weezen,

Ja wreeder dan de dood.

Ach! laat myns levens kiel,

Op 't sneeuwit van uw kaaken, myn waarde Ziel,

Eens stranden, wyl ik kniel.

3. Godin, in wier aanbidlykheden?

Natuur haar konst en kragt,

Met pracht, Besteedde,

En gants volmaakt volbragt;

'k Vernieuw aan u myn pligt,

Met smeeken en gebeden; ei slaa uw licht

Toch eens op myn gezigt.

4. Maar ach! uw voorhoofd, daar twee sterren

In flonk'ren, in haar trans,

Vol glans Van verre,

Verdooft het licht bykans

Van myn gezigt, wanneer

Ik u, myn zon aanschouwe, zo slaa ik weêr,

Myne oogen voor my neêr.

5. ô Schoone! heb toch mededoogen,

Verhoor myn droef geklag;

Ach! ach! Myne oogen

Betuigen u 't ontsag

Dat u uw slaaf betoont,

Eerbiedig neêr geboogen: uw dienaar loont

Met min, in wien gy woont.

6. Ik offer u geheel myn zinnen,

Myn trouw, myn hert, myn hand,

[p. 57]

 

En plant Uw binnen

 

Myn ziel en leven, want

 

De gaaven van uw jeugd,

 

(U door natuur geschonken) en zuiv're deugd,

 

Zyn voedsters van myn vreugd.

 

7. Als ik de lieffelyke straalen

 

Van uwe wedermin;

 

Voel in My daalen,

 

Zult gy een nieuw begin

 

Van leven, in myn hert

 

En zinnen zien herleven; dat nu, vol smert,

 

U opgeöfferd werd.