Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

[p. 202]

Antwoort aen Monsr. R.V. Persyn,
Op zeeckere Regulen in een glas my toe-geeygent, waer van my d'eerste Regel, en niet sijn E. dient toe-gepast.

'k BEken, dat ick verwondert was,

Doen ik vond reg'len in een glas

Van u mijn Heer Perzyn geschreven,

'k Ontzette my, als 'k overdacht
U weynig woorden, soo vol kracht,

Door u zin-rijcken geest gedreven:

Maer ick bevin, mijn Heer Persyn
Dat ghy te veele eer aen mijn

Geeft, tegen alle recht en reden,

Daer ick my noyt heb waert geacht,
Ge-eert te zijn van het Geslacht

Die oyt Parnassus top bekleeden,

Veel min gereekent by die geen
Die soo men zeyt sijn Paert bereên,

[p. 203]

 

Hoe zou ick dan sijn berg betreden,

 

Of daer ghy zegt, hy selfs gebiedt:

 

Neen Heer, die eer begeer ick niet,

 

'k wil my in dat gevaer niet stellen:

 

Want soo ick na sijn by-zijn tracht,

 

Ick kreeg, als ick daer minst op dacht,

 

Wel licht een schoone kap met bellen,

 

Die zou ik dan in plaets van Lauwerieren dragen,

 

En wierdt noch uyt-gelacht van alle die het zagen,

 

'k Wil liever hier, mijn Vrient, een slechte woon-plaets bouwen,

 

Als dat Parnas geslacht mijn voor haer Gek zou houwen.

 

 

 

Judith vander Veen.