Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

Minne-klacht.

MYn Ziel van tranen uyt-geput,

Verwenst het Sonne-licht,

Myn hart tot klagen gants onnut

Vervloeckt mijn teer gesicht,
Om dat het heeft te seer behaegt
De schoonste; maer de wreedtste Maegt,
Die heden 't Aertrijck draegt.

2. Daer is geen schoonder ick belijdt

Van Adams tijden af;
Maer daer is weder sint die tijdt

[p. 200]

 

Niemant geweest soo straf:

 

't Is waer zy is Godinnelijck,

 

Bevallig, Hemels minnelijk,

 

Maer 't hert onverwinnelijck.

 

3. Gelijck een woeste Noorde Zee

 

Beroert sijn klippen niet,

 

Soo gaet het my in 't minnen mee,

 

Want zuchten, noch verdriet,

 

Noch klacht, noch stroom, noch tranen-vloet,

 

Noch geen getrouwe dienst en doet

 

Bewegen haer gemoet.

 

4. Dat in die Engels soeten schijn,

 

Zoo zeedig, zoo bequaem,

 

Zal een soo harden herte sijn,

 

t Voegt even eens te zaem

 

'Als't suyver wit, met swart besprengt,

 

Of Gal, en Hooningh t'saem geplengt,

[p. 201]

 

En onder een gemengt.

 

5. Ach! wist die trotse Nimphe hoe

 

Die strafheyt haer misstaet,

 

Ick wedt haer hartje sloot haer toe,

 

En 't bloosende gelaet

 

Besturf van enckele berouw,

 

Ach! dat ick dorst, voorwaer ick zouw

 

Het seggen aen mijn Vrouw.

 

6. Maer laes! het is onnut geklaegt,

 

Mijn zuchten is om niet,

 

Om niet is 't dat mijn herte draegt

 

Een doodelijck verdriet,

 

Dat meer als duyzend dooden lijdt;

 

Dat stadigh sterft, en leeft altijdt!

 

Wie had oyt meerder strijdt.

 

 

 

Stuur recht.

 

Jan vander Veen.