Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

Aan een seer Geleerde Juffer.

GY! die soo veel tijts versleten

Hebt in de Philosophy,

Nochtans segt gy niet te weten

Het vermaak van Vryery:

Wel! ik neem u aan te leeren

Het geheym van minne brant,

Kom, en legt maar in u kleeren

Op dit zachte Ledekant:

Want, ô Schoone! 'k mach wel ly'en

(Soo gy 't dan niet grondig vat)

[p. 187]

 

Dat gy onbeschroomt gaat sny'en

 

Neus, en ooren van me gat.