Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

[p. 148]

Minne-Zang: Balette à Vlooswyk. 13.

Was het niet mijn Di- a- nier

Tot ick al het Min-ne-vier

Die mijn toe-liet, dat ick soo lang kuste,
Op haar Hy- a- cyn-the lip- jes Blusten?
Ja, 't was mijn al- der- soet- ste zoet,

[p. 149]

 

Dien ick meer acht, als al 't Joffer-goet,

 

Dat zigh omtrent d'Am- stel voet.

 

2. Kreeg ik somtijts geen verlof,

Dat ik haren blanken Boesem streelden,
In een Lommer-rijkken Hof.
Daar wy door de dichte laantjes speelden,
En ook somtijts wat op de kant
Gingen sitten rusten, daar ik de strant
Van den Rijn vermaak lijkst vant.

[p. 150]

 

3. Sloeg ik dan mijn armen niet

 

Veeltijts om haer dunn', en teere lenden,

 

Als zy water uyt de vliet

 

Socht te scheppen, om mijn af te wenden,

 

Liet ick dan wel oyt eerder af

 

Van haer te houwen? voor zy mijn, tot straf

 

Selfs een lekker kusjen gaf?

 

4. Ach! mijn tanden wat'ren noch,

 

Als ik denck op al dees soete kusjes,

 

Op het Ambrozijne soch,

 

Dat ik altijt soogh met grage lusjes

 

Uyt haer lipjes trots 't rootste root.

 

Wiert ick noch eens tot dese vreugt genoot,

 

'k Had den bredts van Charons boot.

 

 

 

F.V.O.