Serenade voor Lena

[p. 20]

Vier kwatrijnen

Het schemerlicht tast langs verkleurde plekken
Op het behang; mijn witte handen trekken
Gordijnen voor het blauwe vlak van 't raam:
Geen schemer mag een muur tot spreken wekken.

Drie kaarsen, brandend op een koopren luchter;
Het lichaam dronken en de kruik weer nuchter...
In donkre laden ritselt het gedicht:
Herneemt zijn macht na elk gevecht geduchter.

Nu in de haard de vlammen trager dansen,
Zie 'k in dit licht haar kleine borsten glanzen:
Ik kan, beschut door water, vuur noch steen,
Mij in de dood slechts voor de droom verschansen.

Vergeefs een ponjaard naar mijn hart gestoken:
Geen liefde die zijn dichter ongewroken
Laat vluchten in de liederloze dood:
Niets kan kapot dat alreeds is gebroken.