Serenade voor Lena

[p. 4]

Cleire brunete
Sospris mont vostre vair eul
Et vos riant bouchete

[p. 5]

Serenade voor Lena

Weemoedig minnelied in drie accoorden:
Een vrouwenbeeld, een dichter en de maan,
Dat sinds de hand de snaren leerde slaan
De samenslaap van de gelieven stoorde.

En zwichtte zij ooit die zijn klachten hoorde,
Als wist zij hem in 't foltervuur te staan,
Ter dood gezengd en hulploos wrikkend aan
De blauwe pijl die hem het hart doorboorde?

Zij neuriet wel zijn lied maar weet geen woorden;
Zij neemt tot sieraad de vergoten traan,
Maar stuurt den zanger bij haar poort vandaan
Langs eeuwenoude kronkelwegen door de
Verlatenheid, waar mijl na mijl ontspoorde
Gedichten tussen wingerdblad vergaan.