Geen letterheren

Uit de voorgeschiedenis van de vijftigers

[p. 7]

Maandblad Het Woord

Het is vaker gezegd: de wortels van het literaire experimentalisme van de zogenaamde vijftigers zijn voor een belangrijk deel^* te vinden in het maandblad, later kwartaalschrift Het Woord, een blad dat aanvankelijk werd geleid door twee uit de illegaliteit stammende medestanders van de coöperatieve uitgeverij De Bezige Bij: prozaschrijver Ferdinand Langen en dichter Koos Schuur. Het tijdschrift dat zich Maandblad voor de nieuwe Nederlandse letterkunde noemde, deed zulks ten onrechte: er was géén programma, men stond geen

* ‘Voor een belangrijk deel’; voor zover het de inbreng van sommige door Het Woord voorgestane principes betreft, maar in beduidend mindere mate dan Siem Bakker in zijn proefschrift Het literaire tijdschrift Het woord (Nijmegen, 1986) wil doen geloven. Ook zonder de bijdrage van voormalige Woord-redacteuren als Schierbeek en Elburg zou de ‘onbloedige maar radicale revolutie’ door toedoen van in onder andere de pamfletten Braak en Blurb publicerende jongeren en mede door toedoen van een, de Woord-groep juist bestrijdende, Rodenko ongetwijfeld haar beslag hebben gekregen. De door Lucebert genaamde vijftigers hadden, buiten Het Woord om, al vroeg het een en ander meegekregen van literaire stromingen buiten onze landsgrenzen. Voor Lucebert is de bibliotheek van architect Aldo van Eyck van grotere betekenis geweest dan de poëzie en/of de beschouwingen van Diels en Schuur.

[p. 8]

ander principe voor dan de breuk met de in de oorlog gepubliceerde, vaak in Sinterklaasrijm geschreven verzetspoëzie. Dat er in de betere specimina van deze poëzie een begin was gemaakt de zeker een eeuw bestaande verwijdering tussen dichtkunst en samenleving te helen, werd door de redactie van Het Woord^* over het hoofd gezien.

Het Woord was een keurig uitgegeven vergaarbak voor letterkundige produkten van hoofdzakelijk uit de provincie naar Amsterdam gekomen jonge literatoren. Velen van die jongeren stamden uit stad en provincie Groningen, ook Langen en Schuur.

Langen was een jongeman van christelijken huize, die door een vage onderhuidse craquelure, zijn stevige kleine brilleglazen en de schildpadachtige stand van het hoofd aan een jeugdige versie van Victor van Vriesland deed denken. Hij schreef in een stijl die, wat de korte zinnetjes betreft, ontleend scheen aan de vooroorlogse ‘nieuwe zakelijkheid’. Van betrokkenheid bij het maat-

* De benaming van het tijdschrift is voor tweeërlei uitleg vatbaar. Door sommigen wordt abusievelijk aangenomen dat de naam Het Woord, in de militaire betekenis van ‘wachtwoord’ of in de militante zin van rondgaande ‘mare’, nog voortkomt uit de gedachtenwereld van de illegaliteit die namen als Het Parool en dergelijke opleverde. Dit lijkt onwaarschijnlijk. De naamgeving is van Koos Schuur, die al direct na de bevrijding - niet helemaal ten onrechte - vond dat het maar eens gedaan moest zijn met de martiale nostalgie van het verzet. Zijn overwegingen cirkelden om de begrippen ‘taal’, ‘zin’ tot hij op ‘woord’ besloot. Hij bedoelde te suggereren dat in zijn blad een nieuwe generatie schrijvers aan ‘het woord’ kwam, of liever, met culturele strijdbaarheid ‘het woord nam’. Het zou ondanks de bij de buitenwacht agressie wekkende ondertiteling ‘voor de nieuwe Nederlandse letterkunde’ - een niet zeer gelukkig idee van de uitgever - jaren duren eer er te midden van deze nieuwe schrijvers een noemenswaardig nieuwe poëzie de kop opstak.

[p. 9]

schappelijk gebeuren, een betrokkenheid die na vijf jaar nationaal-socialistische bezetting niet verwonderingwekkend zou zijn geweest, bleek weinig in zijn proza: de toon van zijn verhalen had iets te maken met de ironie die het werk van Henriëtte van Eyk kenmerkt en met de subtiele observaties van C.C.S. Crone, de auteur die gewend was notities op strookjes papier te maken en voor het samenstellen van een langer stuk proza deze aantekeningen ordende en zonder veel verbindende tekst aan elkaar schreef.

Bij Langen leken de letteren de amicaliteit wat in de verdrukking te brengen. Hij maakte de indruk het doen en laten van vrienden in zijn achterhoofd op te tekenen om er thuis achter de schrijftafel een typetje uit te fabriceren, wat een gesprek of - later - een redactievergadering zelden onbevangen deed verlopen. Daarbij kwam dat er in de toon van zijn conversatie, die hijzelf ongetwijfeld als gekscherend zal hebben willen kenschetsen, een nuance doorklonk die menigeen tegen de haren instreek. Hij is later, tot aller verwondering, in het reclamevak gegaan.

Koos Schuur was dichter van een rijmende poëzie, maar hij vermeed het sonnet dat destijds op hinderlijke wijze in de mode was. Hij bezigde vrij ingewikkelde rijmschema's terwijl de woordkeus en toon van zijn gedichten overwegend romantisch genoemd mogen worden, met een bijklank die naar A. Roland Holst zweemde. Waar het landschap van zijn geboortestreek, de Groningse veenkoloniën, onderwerp van zijn poëzie was, kwam hij tot een verrassend suggestieve beelding. Waar er, als tegenhanger van zijn ‘rustieke’ gedichten, in andere verzen koningen, prinsen, paleizen en tovenaars optraden, vertoonde het werk een zekere ongunstige - al dacht ik daar voor het front van literair Nederland anders over - invloed van wat de Stadsgroninger Hendrik de Vries was gaan schrijven toen de invloed van diens Forum-vrienden op zijn oeuvre minder werd.

Tussen Koos Schuur en de latere ‘Cobra-dichter’ Jan

[p. 10]

G. Elburg (dit ‘Jan G.’ berustte op een vooroorlogse mode: Jan H. de Groot, Jan H. Eekhout, Jan R.Th. Campert, waarschijnlijk weer naar Amerikaanse voorbeelden zoals John D. Rockefeller) was al gedurende de oorlogsjaren vriendschap ontstaan. In het café van de artiestenvriendelijke ex-Schiller-employé John Eylders waren zij aan elkaar voorgesteld door de twintig jaar oudere dichter Gerard den Brabander.

Toen Elburg na de eerste kennismaking zijn Groningse collega een eindje naar huis vergezelde en hun weg langs een achter een halsgevel gevestigd café voerde, merkte Schuur op: ‘Handig dat ze hier de kroegen in

[p. 11]

Door Koos Schuur verzonden uitnodiging voor een audiëntie bij de Verbannen Koning.

de vorm van een fles bouwen.’ Een gemeenschappelijk gevoel voor dit soort humor uit het grensgebied tussen absurditeit en werkelijkheid beklonk de kameraadschap definitief.

Koos Schuur was overigens een zwijgzame jongeman, met de hoedrand, op Angelsaksische manier, aan de achterkant en aan de voorzijde omlaaggeslagen (zie voor deze dracht de befaamde foto van schrijver Nescio), ruige overjas en wandelstok, toonbeeld van een jonge houtvester of van een vorst incognito. Koos Schuur noemde (en voelde) zich dan ook ‘De Verbannen Koning’,^* doopte de stad van zijn ballingschap, Amsterdam, ‘Het Stenen Gebied’ en had een ‘adel’ om zich verzameld van voornamelijk Groningse vrienden (A. Marja: De Broer van de Koning; Eddy Evenhuis: De Prins der Zeven Meren enzovoort). Zo zou Jan Elburg naar aanleiding van twee gekruiste floretten die op zijn kamer in het ouder-

* Nog typischer VIP-incognito was de geheimzinnig aandoende combinatie van beschaafde edenhat en de in die tijd als uitsluitend sportief beschouwde zonnebril die Schuur soms tentoonspreidde wanneer hij op het terrasje van Scheltema aan de Nieuwezijds hof hield en audiëntie verleende. Voor belangstellende jongeren: onder een edenhat wordt verstaan een zwarte hoed met een overlangse deuk in de bol en waarvan de rand, hoewel iets breder en niet omboord, ter weerszij is opgeslagen als die van een bolhoed. Kortom: soms op de markt te koop. Genoemd naar Sir Anthony Eden. Nog minder dan de montycoat (houtje-touwtje, als door Montgomery gedragen) heeft de benaming de weg naar het rijtje cardigan, mackintosh, raglan, spencer, wellingtons blijvend gevonden.
De door Schuur en Elburg met zwier gehanteerde wandelstokken, die in de betreffende tijd voor jongeheren al in onbruik waren, hadden ze waarschijnlijk bij eerdere, dandyachtige auteurs afgekeken (A. Roland Holst vervoerde er tot in de jaren zestig een exemplaar van op zijn fiets). Het bezit van een paraplu met de correcte bamboehaak vergemakkelijkte het praaien van door regen overvallen, ook toen echter al niet op hun mondje gevallen meisjes.
Tekst uit de mond van een straatmaker die de zich destijds (op niets af) graag bekakt voordoende Elburg, in kameelharen jas, met wandelstok, ziet voorbijflaneren: ‘Gadverdamme, zàg, James, reik me m'n rotting; d'r zit 'n vlooi in me nàk!’ (=nek)

[p. 12]

lijk huis boven de schoorsteenmantel hingen, worden verheven tot Burggraaf van Swordsborro, later zelfs tot Graaf de la Mansarde. Koos Schuur, die zijn handtekening altijd vergezeld deed gaan van een getekend bloemetje (de blauwe bloem van de romantiek), vaardigde manifesten uit, sprak niet erg duidelijk, zat toen al dun in het hoofdhaar, werd door vrouwen ‘een schatje’ gevonden, verzamelde postzegels en zwom uitmuntend.