Kyrieleis

[p. 43]

De veroordeelde

De nacht gaat donker en slank,
op smalle gekluisterde voeten,
voorbij aan het open raam.
Hij verwart zich in de rank
van de wilde, herfstlijk bloedende
klimop, en wacht en staat
stil, en bezint beschaamd:

‘Ik had een feest moeten zijn,
de wingerdkrans in het haar.
Vanwaar mijn povere staat?
Wie heeft mij dus gezonden?
Waartoe, in welke raad
werd dit mijn vonnis bepaald?’

Dan hoort hij de tijd, die roept
zijn ijle, verglijdende stonden
en gaat, moe en gebonden -
Tot de morgen hem achterhaalt.