Kyrieleis

[p. 42]

De verwijderden

De lichtstreep van je raam
breekt door je versloten gordijnen,
waardoor straks de smalle maan,
die reeds goud aan de lucht gaat staan,
in peilende, strakke lijnen
je bed en gelaat komt beschijnen,
en verbaasd in een trage traan
- late winst uit verlaten mijnen -
zich hervindt in verglijdende lijnen,
haar spiegelend beeld ziet staan...

En ik, die voor dit raam
in een onzinnig hopen
in snel verloren waan
een korte seconde blijf staan,
tot mijn ogen óverlopen
van het licht, dat de éven open
gordijnen over mij slaan:
licht, dat in de bedropen
diepten, zich trillend doopt, en
neervalt in een traan -

O land waar herfstregens gaan