Wat blijft komt nooit terug

[p. 11]

De kleine komedie

1. Inferno
Nel mezzo del camin di nostra vita

Toen schrok ik wakker in een donker bos.
Ik was verdwaald in 't midden van mijn leven.
Dat wat ik vasthield liet mij zomaar los.

Van kindsbeen was de liefde mij gegeven.
Leven had nooit veel pijn gekost.
Toch is mij alles nu om 't even.

Wel had ik nooit iets opgelost,
altijd maar liever meegegeven
en wás er iets, dan had ik dorst.

Rond liep ik in een gouden nevel,
van gods gebod naar 't scheen verlost.
Maar daar is niets van heel gebleven.

Erger dan wanhoop is het kwaad
dat mij hier doodstil gadeslaat.

[p. 12]

2. Purgatorio

Troost is er in muziek,
elegisch, niet te dik.
Versterkend is ook poëzie
en mijn Vergilius heet Yeats:

‘Een oude man is maar een nietig ding,

een stukke jas rondom een stok, tenzij

de ziel al handenklappend zingt en luider zingt

bij elke rafel in zijn sterflijke kledij.’

Natuur helpt soms wel mee.
Geen boterbloem,
geen weegbree in de berm.
Dat zou teveel zijn nu.
Maar weiden donkergroen
onder een grijze lucht,
dat is genoeg.
Het bruine riet voorbij de dijk,
het water waar ik inloop met mijn laarzen,
het klein geklots (geen brede baren).
Ik ga niet verder ook en als
een Broedertrouw wat golven maakt
doe ik, bijna gehaast, een stap terug
zodat het kille grauwe water
net niet naar binnen glipt.

[p. 13]

 

Als Hein mij haalt zal ik gelaten zijn,

 

maar 'k zoek hem niet, tenzij in groter pijn

 

dan wat de ziel het zingen deed vergaan.

 

Misschien dat dat terugkomt, later:

 

een zingen haast niet te verstaan,

 

een kurkdroog handgeklap en

 

weg

 

ben

 

ik,

 

a tattered coat upon a stick.

[p. 14]

3. Paradiso

Toch maar liever blijven leven,
iets langer dan een eeuw als 't kan,
zonder kanker alsdan en op jenever,
gebakken paling en al wat
niet mag op dokters flets gezag.

Alleen moet ik weer klein beginnen
om het gevecht alsnog te winnen,
al loopt het altijd eender af.

Kijk naar de spreeuwen in de heg,
hoor hoe je dochter roept
dat het begint te sneeuwen,
ruik door je kegel heen
hoe moeder aarde toch
nog een nieuwe lente baarde,
voel hoe in 't smalle bed
je warmte uitgaat naar een ander
die bijna vreemdling werd
- toen ik verdwaald was zeker -
maar die toch beter
dezelfde blijven kan,
als 't mag.

[p. 15]

 

Maar sneeuw en bloesem dwarrelen vergeefs

 

als niet de geest boven de waatren zweeft,

 

het zwarte water dat maar staat

 

of helder door de vingers glipt.

 

Niets is er dan wat eeuwig is:

 

het schone van de kunst

 

dat soms natuur passeert,

 

het rusteloos vernuft

 

dat door de wolken scheurt

 

waarin ons doffe hoofd,

 

ons bange hart, ons vege lijf

 

te gretig hangen blijft.